Küçükken, bir ara babam hayvanclkla urat. Tabii bol süt, tereya ve peynirimiz vard. Bir gün sütü annem ocakta piirirken, dütüm ve kolum o kaynar sütün içine dald. 5S6 yalarndaym ve bu olay hayal mayal hatrlyorum. Çok canm yanmt. Babam beni kucaklad gibi, hemen hastaneye kaldrd. Tabii hemen pansuman falan yaptlar. Kolumda içi irinli tomurcuklarla dolu bir sürü yer vard. O zamanlar öyle ambulans falan yoktu. Her gün babam beni hastaneye götürmesi, kolumu temizletmesi ve pansuman ettirmesi gerekiyordu. Her pansuman benim için büyük bir acyd. Bu ac içindeyken ne sevincim vard, ne esenliim. stediim tek ey bir an önce iyilemek ve o arlardan kurtulmakt.

Bu olay bugünlerde anmsadmda, bu bana insan varlnda olan günahn, kaynar bir süt ya da su gibi insann ruhunu acttn düündüm. Bu nedenle de insanlarda esenlik ve huzur yok. Ama Rab bizim ruhumuzu iyiletirerek bizi iyi eder, O=na gelirsek.”My Hidden Paragraph Here

Adamn biri çölde yolunu armt. Bilindii gibi çöl, gündüzleri çok scak, geceleri de souk olur. Uzun bir süre çölde dolarken, ölecei korkusuna kapld. Kervanlarn konaklad bir yere geldiinde, biraz umut  belirdi yüreinde. Ama orada kimsecikler yoktu. Adam yerde bir torba buldu. çinde yiyecek var umuduyla torbay açnca bir de ne görsün, torba çok deerli taklar ve altnlarla dolu. Bu onu çok üzdü. Çünkü o srada onun altna, deerli taklara ihtiyac yoktu, sadece biraz içecek ve biraz da yiyecee ihtiyac vard.

Bu yaam deerli klan, güzelletiren çok deerli inciler vardr. Nedir bu inciler? Sanat, müzik, maddiyat, öhret, sayg, harika ev ve bahçe, doa gibi eyler. Ama bunlar önemli olsa da insan ruhunu doyurmaz. Ruhumuz ruhsal anlamda açlktan, susuzluktan ölmek üzereyken, dünyasal maddi eylerin ne deeri var! Oysa bizim yaam ekmeine ve yaam suyuna ihtiyacmz vardr. sa Mesih, yaam ekmeidir, ayn zamanda O yaam suyudur.”My Hidden Paragraph Here

manl bir adam hayat boyunca hep kiliseye gitti geldi. Bir gün, >Rab, ben her zaman senin evine geldim; bir gün de Sen benim evime gel= diye dua eder. Tanr da, >tamam, yarn senin evine geleceim, hazrln yap= der. manl hemen eve koup hiçbir masraftan kaçnmadan, gelecek konuu için her eyi hazrlad, evini sildi süpürdü, tertemiz etti. Ortalk harika yemek kokularyla dolduunda, oradan geçen bir çocuk biraz yemek istedi. Ama adam ona, bugün olmaz olum, yarn gel. Bugün Rab beni ziyarete gelecek, diyerek o çocuu kovar. Rab ise, acele etmedi ve ev sahibini epey bekletti. Öle üzeri adamn kaps yeniden çalnd. Bu kez gelen yal bir yolcuydu. Biraz yemek istedi. Adam ona da ayn eyleri söyledi. Ama adamn bekledii Tanr bir türlü gelmedi. Adam ise öfke ve hayal krkl içinde yatt. Ertesi gün kilisede, Tanr=ya neden gelmediini sordu. Tanr da ona, dün senin evinin kapsn iki kere çaldm, ama sen beni içeriye almadn, bana yemek vermedin, hatta beni kovdun, dedi.”My Hidden Paragraph Here

Masal bu ya, iki güvercin bir incir aacnda oturmu. Birisi hayata karamsar bakar, yaama güveni yok; sürekli olarak kötülükten korkar. Yanndaki güvercine dönerek, Abak artk sonumuz geldi. te karda elinde oku ve yay olan bir avc duruyor. Baksana üzerimizde de bizi öldürecek olan atmaca dolayor. Mahvolduk, kurtulma ansmz yok@ der. Öteki güvercin ise, hayata daha olumlu bakmaktadr. Arkada güvercine dönerek, ANeden bu kadar karamsar ve kötü düünüyorsun? Yaamay sürdürdüün sürece iyi yaamaya bak. Skntlar deiebilir. Çözülmesi imkansz görünen da gibi zorluklar bir anda çözülebilir. Önemli olan güvenmektir@ der.

O srada bir ylan avcnn ayan srd. Korkuyla oku frlatt, o ok gidip doana sapland. ki güvercin ise sevinçle uçup gittiler.

Hayatn tehlikeleri, zorluklar vardr, skntlar vardr. Peki bizler neye güvenerek ve bakarak yaayacaz? Karamsar m olacaz, yoksa, Rab=be bakp O=na güvenerek m yaamay sürdüreceiz!”My Hidden Paragraph Here

Adamn biri altn hastas. Yllarca biriktirdii altnlar, bahçesinin bir yerinde topraa gömütü. Her hafta bir gece altnlar gömdüü çukuru açp altnlarn doyasya seyrettikten sonra tekrar kapatrd. Bir gün adamn biri bunu görür ve bir gece gelip adamn tüm altnlarn alp gider. Sonraki gece adam yine altnlarn görmek için topra kazdnda, altnlarnn yerinde yeller estiini gördü. Ac ve öfkeyle bard, haykrd, yaknd. Komular geldiinde de tüm altnlarn kaybettiini onlara anlatt. Komularndan biri bu adama öyle sordu: APeki o altnlara ihtiyacn var m?@ Adam, >hayr, sadece yine bu altnlara bakp sevinecek, tekrar gömecektim= yantn verince, komusu da ona, >öyleyse üzülmene gerek yok. Her zaman yaptn gibi, gel bu çukuru aç, altnlarn oradaym gibi bak, tekrar kapat git! der.

Çou zaman böyle yapmyor muyuz? Kendimizi mala mülke o kadar kaptrrz ki, bir gün üzülerek hayatmzn sonuna geldiimizi görürüz; biriktirdiimiz onca maln mülkün de bize hiçbir yarar olmaz.”My Hidden Paragraph Here