manl bir adam hayat boyunca hep kiliseye gitti geldi. Bir gün, >Rab, ben her zaman senin evine geldim; bir gün de Sen benim evime gel= diye dua eder. Tanr da, >tamam, yarn senin evine geleceim, hazrln yap= der. manl hemen eve koup hiçbir masraftan kaçnmadan, gelecek konuu için her eyi hazrlad, evini sildi süpürdü, tertemiz etti. Ortalk harika yemek kokularyla dolduunda, oradan geçen bir çocuk biraz yemek istedi. Ama adam ona, bugün olmaz olum, yarn gel. Bugün Rab beni ziyarete gelecek, diyerek o çocuu kovar. Rab ise, acele etmedi ve ev sahibini epey bekletti. Öle üzeri adamn kaps yeniden çalnd. Bu kez gelen yal bir yolcuydu. Biraz yemek istedi. Adam ona da ayn eyleri söyledi. Ama adamn bekledii Tanr bir türlü gelmedi. Adam ise öfke ve hayal krkl içinde yatt. Ertesi gün kilisede, Tanr=ya neden gelmediini sordu. Tanr da ona, dün senin evinin kapsn iki kere çaldm, ama sen beni içeriye almadn, bana yemek vermedin, hatta beni kovdun, dedi.”My Hidden Paragraph Here