Küçükken, bir ara babam hayvanclkla urat. Tabii bol süt, tereya ve peynirimiz vard. Bir gün sütü annem ocakta piirirken, dütüm ve kolum o kaynar sütün içine dald. 5S6 yalarndaym ve bu olay hayal mayal hatrlyorum. Çok canm yanmt. Babam beni kucaklad gibi, hemen hastaneye kaldrd. Tabii hemen pansuman falan yaptlar. Kolumda içi irinli tomurcuklarla dolu bir sürü yer vard. O zamanlar öyle ambulans falan yoktu. Her gün babam beni hastaneye götürmesi, kolumu temizletmesi ve pansuman ettirmesi gerekiyordu. Her pansuman benim için büyük bir acyd. Bu ac içindeyken ne sevincim vard, ne esenliim. stediim tek ey bir an önce iyilemek ve o arlardan kurtulmakt.

Bu olay bugünlerde anmsadmda, bu bana insan varlnda olan günahn, kaynar bir süt ya da su gibi insann ruhunu acttn düündüm. Bu nedenle de insanlarda esenlik ve huzur yok. Ama Rab bizim ruhumuzu iyiletirerek bizi iyi eder, O=na gelirsek.”My Hidden Paragraph Here