Kralın davetine inanıp gelenler kralın söylediklerinin ne kadar doğru olduğunu gördüler ve ona daha çok hayran kaldılar. Geri döndüklerine hiç pişman olmadılar. Kralın zenginliğinden, esenliğinden yararlanıp sevinçle krala hizmet etmeye başladılar. Hemen vatandaşlarına, insanlara gidip, “arkadaşlar, kardeşler, kral gerçekten sevecen bir babadır. O bizler için kendi oğlunu gerçekten ölüme verdi. Ona geleni bağışlıyor ve ülkesine alıyor. Tıpkı eskisi gibi, tüm zenginliğini onlara sunuyor. Biz gittik ve bunu göneniyoruz. Siz de gelin”, dediler. Ama insanlar onlarla alay etmeye başladılar, bazıları kızdılar. Sizler satın alındınız, şimdi gelip bizleri kandırmaya çalışıyorsunuz. Sizler bizlere ihanet ettiniz, safın tekisiniz türünden de laflar ettiler.

Sevgili dostlar, siz bu halk arasında olsaydınız nasıl bir tutum takınırdınız?

Gelin size bu olayı Kutsal Kitap’tan anlatalım. Çünkü bu öykü senin ve benim öykümdür, bu öykü tüm insanlığın öyküsüdür.

Yukarıda anlattığımız öyküde kral, Tanrı’dır. Halk ise biz insanlarız.My Hidden Paragraph Here 

Kralın bu sevgi dolu çağrısına insanlar inanmadılar: “Hayır, böyle bir şey olur mu hiç? Bizi bu kadar çok seviyordu da, neden önce kovdu? Şimdi nasıl en sevdiği tek oğlunu bizim için ölüme verebilir? Bu işin içinde bir bit yeniği var” diyerek geri dönmediler. Bazıları alay ettiler. Yok canım, bir baba oğlunu başkaları için nasıl ölüme verebilir? O zaman kral oğlunun gerçek babası değildir. Bazıları da, saflığa bakın, bizi kandırmaya çalışıyor. Kralın dediği ne akla sığıyor ne de mantığa, diye düşündüler. Bazıları, hayır her koyun kendi bacağından asılır. Benim gururum buna izin vermez. Benim kendim bir şeyler yapmalıyım kurtulmak için. İcabında kendi cezamı kendim çekebilirim, diyerek geri dönmediler. Ama çoğu ölüme doğru gittiğinin, ölümün her gün daha yakına geldiğinin farkında bile değildiler.

Kralın çağrısını öneme alıp bunun üzerinde düşünen az bir kesim de vardı. Sevgi ve merhamet dolu bir kral neden yalan konuşsun ki. Böyle bir krala hayran olmak, sunduğu oğlu adıyla bu krala hemen dönmek gerekir deyip sevinçle yola koyuldular.My Hidden Paragraph Here 

Oğul babasına şöyle der: “Baba, bırak ben bu halkın için cezayı çekeyim. Onların çekmesi gereken cezayı bana yükle. Böylece hem adaletin yerine gelmiş olur, hem de sevdiğin halkını kurtarırsın!” Babanın yüreği yanıyordu. Onun da aklından bu geçmişti. Karar vermeliydi. Bir yanda en sevdiği oğlu, diğer yanda yine çok sevdiği halkı, insanları! Ama kral oğluna der: “Sen bilirsin oğlum! Ben seni zorlamam. Madem ki sen de bu halkı benim gibi ve benim kadar seviyorsun ve kendini onların yerine, onların cezaları için vermek istiyorsun, o zaman karar senindir!”

Kralın oğlu onların cezalarını yüklendi, halkın günahı onun günahı oldu, onun doğruluğu ise halkın doğruluğu olarak sunuldu ve böylece oğul o halkı için öldürüldü. O halk da kralın adaletine göre ölümden kurtulmuş oldular.

Kral hemen sevinçle halkına mektuplar gönderdi ve ülkelerine dönmelerini istedi. “Oğlum sizlere yakışan cezayı üstlendi, sizlerin yerine öldü. Şimdi suçlarınız oğlumda bağışlandı. Onun adıyla bana, ülkeme dönün!”My Hidden Paragraph Here 

Krala itaat etmeyip onun emrini ayaklar altına alan halk, artık ülkeden kovulmuş, yok olmaya, ölüme mahkum edilmişlerdir.

Halk bu kez işin ciddiyetini anlayınca, başlarlar suçu birbirlerinin üzerlerine atmaya. Ama artık çok geçtir. Ülkeden atılan halk ölüme mahkum edilmiştir. Kral ülkesinin sınırlarına da bekçiler koyar.

Buna rağmen kral insanlarını çok seviyordu. Kralın koyduğu yasa, onun adaletinin, dürüstlüğünün gereğiydi. Kral koyduğu yasadan, verdiği sözden dönemezdi. Halk cezalarını çekmeliydi.

Kralın bir de çok sevdiği bir tek oğlu vardı. Bir gün babasının çok üzgün olduğunu gören oğul ona der: “Baba, neden üzülüyorsun?” Kral ise halkının ölüme terk edildiğini, ama onları sevdiğini, kurtarmak istediğini, ancak adaletine göre cezanın kesinlikle yerine gelmesi gerektiğini anlatır oğluna. Zaten her şeyden haberdar olan oğul da üzülüyordu. Çünkü o da seviyordu halkını.My Hidden Paragraph Here