Oğul babasına şöyle der: “Baba, bırak ben bu halkın için cezayı çekeyim. Onların çekmesi gereken cezayı bana yükle. Böylece hem adaletin yerine gelmiş olur, hem de sevdiğin halkını kurtarırsın!” Babanın yüreği yanıyordu. Onun da aklından bu geçmişti. Karar vermeliydi. Bir yanda en sevdiği oğlu, diğer yanda yine çok sevdiği halkı, insanları! Ama kral oğluna der: “Sen bilirsin oğlum! Ben seni zorlamam. Madem ki sen de bu halkı benim gibi ve benim kadar seviyorsun ve kendini onların yerine, onların cezaları için vermek istiyorsun, o zaman karar senindir!”

Kralın oğlu onların cezalarını yüklendi, halkın günahı onun günahı oldu, onun doğruluğu ise halkın doğruluğu olarak sunuldu ve böylece oğul o halkı için öldürüldü. O halk da kralın adaletine göre ölümden kurtulmuş oldular.

Kral hemen sevinçle halkına mektuplar gönderdi ve ülkelerine dönmelerini istedi. “Oğlum sizlere yakışan cezayı üstlendi, sizlerin yerine öldü. Şimdi suçlarınız oğlumda bağışlandı. Onun adıyla bana, ülkeme dönün!”My Hidden Paragraph Here