Rab’bin iyiliği, bizi sürekli olarak beslemesi, koruması, bereketlemesidir. Her şeye rağmen, bize gereken havayı, suyu, yiyeceği sağlamaktadır. Başımızı sokabileceğimiz bir yuvamızın, çocuklarımızın olması, bir işimizin, bir arabamızın, bir evimizin olması hep Rab’bin iyiliklerinin kanıtıdır.

İnayet, hak etmediğimiz halde, bize sunulan eşsiz bir armağandır. Tanrı, bunca işlediğimiz günahlara rağmen, bizi çöp tenekesine atmadı. O’nun yasalarına karşı geldik, ama Rab, bizi yok etmedi, cehenneme atmadı. O’nun inayeti, bize bir kurtuluş sağladı. Bu kurtuluş yolu, İsa Mesih’in bizim suçlarımızın, günahlarımızın cezasını kendi üzerine almasıyla kanıtlandı. Şimdi Tanrı’nın inayeti sayesinde kurtuluş yolu açılmıştır. Tanrı’nın Mesih aracılığıyla sunduğu inayete sarılan, sonsuz yaşama sahip oluyor. İşte bu Davut’un da vurguladığı gibi, Rab’bin iyiliği ve inayetidir üzerimize dökülen.

İşte hiç bozulmayan, değişmeyen bu gerçek, tüm olumsuz gelişmelere karşın Yeremya’ya umut veriyordu. Bana da umut veriyor ve sana da vermek istiyor.Paragraph Here 

Peygamberin yüreğindeki umudu tazeleyen neydi acaba? Ağıtlar 3:21–22’de peygambere umut veren üç önemli noktaya değiniyor. İlki Rab Tanrı’nın inayetidir. Ayet 22’de, “Rab’bin inayetindendir ki yok olmadık, çünkü merhametleri bitmez” diyor. Rab’bin inayetidir bizim yok olmamızı engelleyen. Telef olmuyoruz, çünkü bu Tanrı’nın inayeti ve merhameti sayesindedir. Bununla şunu diyordu Yeremya: “Evet, Tanrı’nın yargısı Yeruşalim üzerindedir, çünkü günaha tepkisiz kalamazdı. Ama O’nun harika, değişmeyen inayeti, merhameti ve sevgisi nedeniyle bizden vazgeçmedi, bizimle işini bitirmedi.” Tanrı’nın eli hala üzerimizdedir!

Yaşamın zorlukları karşısında yakınabilirsin. Örneğin, sağlık, parasal durum, iş ortamındaki sorunlar devam ediyor olabilir. Ama tüm bu olumsuz gelişmelere rağmen hiç değişmeyen bir gerçek beni her zaman teselli etmiş ve umudumu tazelemiştir: Tanrı’nın benim üzerimde olan inayeti ve beni seviyor olması.Paragraph Here 

Mezmur yazarı 119. Mezmurda gözlerimden bol bol yaşlar akıyor. Neden? Çünkü Rab, senin yasanı tutmuyorlar insanlar, diyor. Mezmur yazarı haksızlığa uğradığı için mi oluk oluk gözyaşı dökmektedir? Kesinlikle hayır! İnsanlar Tanrı’nın yasasına, yani O’nun yaşam sözlerine uymadıkları, Rab Tanrı’ya sırtlarını dönmüş oldukları için, yaşayış biçimleriyle Tanrı’yı üzdükleri için gözyaşı dökmektedir peygamber!

Bu dünyada bu yaşam devam ettiği sürece gözyaşı döküp acı çektiğimiz dönemler olacaktır. Ama durum ve şartlar ne olursa olsun yüzümüzü bizleri teselli edebilecek Rab Tanrı’ya çevirmek zorundayız eğer teselli edilmek istersek. Gözyaşlarımızı teselli edebilecek tek kişidir O! İsa Mesih şöyle der Matta beşinci bölümde: “Ne mutlu yaslı olanlara! Çünkü onlar teselli edilecekler“ (4). Yeremya bunu çok iyi biliyordu ileriye baktığında. Bu nedenle üçüncü bölümün yirmi birinci ayetinde şöyle diyor; “Ama şunu anımsadıkça umutlanıyorum. Rab’bin inayetlerindendir ki telef olmadık!”Paragraph Here 

Çocukken, bir keresinde ağlıyordum. Bunu gören dayım bana şöyle dedi: “Ağlama! Kocaman adamsın. Bebekler ağlar.” Büyüdüğüm zaman anladım ki dayım bu konuda haklı değildi. Sadece çocuklar değil, büyükler de gözyaşı döker. Gözyaşı evrenseldir! Yani sıkıntı, acı, sorun ve hastalıklar ve bunların sonucu olarak akan gözyaşı sadece çocuğun değil, gencin de, yaşlının da yaşamının kopmaz bir parçasıdır!

Bir peygamber olan Yeremya da ağladı, gözyaşı döktü; ama onun bu ağlayışı kendisi için değil halkı içindi. Bizler sevdiklerimiz için gözyaşı döküyor muyuz? Kendi derdimizle ilgilenmekten çevremize olan duyarlılığı yitiriyoruz. Sevdiğimiz insanlar sırtlarını Rab Tanrı’ya çevirmiş, kendi kafalarındaki doğrulara göre yaşarlarken aslında ağlamamız gerektiğini söyler Kutsal Söz!Paragraph Here