İnsanın gelişmesinde dört önemli faktör rol oynar. Birisi genetiktir, soya çekim. İkincisi aile ortamı, üçüncüsü çevre ve son olarak da eğitimdir. Soya çekme yoluyla bazı insanlar sakin, pasiftirler. Bazılar içe kapanıktırlar. Bazıları daha aktiftirler. Bazı insanlar pratik işlerde çok becerikliler, bazıları teoride. Basitleştirirsek, bazı kişi el işlerini çok iyi becerir, bazıları okuma, hesaplama işini. Bunlara dikkat etmek gerekir çocuk eğitiminde. İkincisinde, aile ortamında sevgi ve güven içinde büyüyen çocuğun yapısı sağlıklı gelişir. Yetiştiği çevre de onun kişiliğinde büyük rol oynar. Son olarak da eğitim ile insanın yapısı, kişiliği gelişir. Hatta insanın kişiliğinin yüzde 50’den fazlası eğitim ile kazanıldığını söyleyen uzmanlar vardır. Genelde anne babalar, çocuklarının pısırık, pasif olmalarını istemezler, tam tersine tuttuğunu koparan birisi olmasını ister. Bu istek güzel olabilir, ama yanlış bir beklentidir. Saydığım bu dört temel üzerinde düşünerek ve hareket ederek çocuğunuzun yetişmesine dikkat etmelisiniz.Paragraph Here 

Birçok ailede yapılan yanlışların arasında kişiler kendilerini evde başka, dışarıda başka göstermeleridir. Buna ikiyüzlülük diyoruz, değil mi? Bunu çocuklar çok iyi görürler, analiz ederler. Başta bunun nedenini anlayamazlar, ama daha sonra onlar da başlarlar aynı yolu izlemeye. Bu ne demektir? Artık olur olmaz yerlerde yalan atmak, doğruyu konuşmamak, çeşitli maskeler takmak!

Sık sık yeğenlerimden şunu duydum: Çocuk yaramazlık ediyor, sonra da onlara dönüp, bakın dayı kızar, dayı döver. Onlara hep şunu dedim: canım, çocuğun yaptığını onaylamıyorsan ya da yanlış görüyorsan, yalan söyleme. Ben gidip onları dövmeyeceğim, beni kızdırmıyorlar da. O zaman niye yalan diyorsun? Ya da çocukları iğneyle, doktorla, öcüyle, böcüyle neden korkutuyorsunuz? Bu yalan değil mi? Farkında olmadan çocuğunuza yalan konuşmayı neden öğretiyorsunuz? Kesinlikle bu tür yaklaşımlardan, sözlerden uzak durmanız gerekir. Gerçekçi olun, sözünüzün arkasında durun ve her zaman doğruyu konuşun.Paragraph Here 

 Aile içerisinde yapılan çok büyük hatalardan bir tanesi, anne babanın tutarsız davranışları ve yalan atmalarıdır. Daha doğrusu çocuklarını yaramazlıklara karşı korkutmak için yalan atmak. Söyledikleri sözleri kendi yaşamlarında uygulamamaları tutarsızlıktır. Anne dürüstlükten, doğruluktan söz eder, baba da mertlikten, yiğitlikten, cömertlikten, sözünün eri olmaktan, eve bağlılıktan söz eder, ama onların bu söyledikleri sadece sözde kalır. Anne yalan atar, dedikodu eder, baba kaba güce başvurur. Bir tek gün eşine bir hediye alıp vermez, bağırır çağırır, her zaman kendisini haklı göstermeye çalışır, ama yine bir kez bile özür dilemez. Şimdi sizleri örnek alan çocuklarınız ne düşünür sizin hakkınızda? Size söyleyeyim: Benim annem babam yalancının tekidir. Onlar da sizin gittiğiniz yoldan gitmeye devam edeceklerdir. Bundan emin olabilirsiniz.Paragraph Here 

Değerli anne babalar, çocuklarınızı asla beceriksizlikle, aptallıkla, tembellikle suçlamaya kalkmayın. İkinci önemli nokta da, onları hiçbir zaman başkalarıyla karşılaştırmayın, kıyaslamayın. Bu sadece çocuklar için geçerli değil, aile ilişkilerinde de çok önemlidir. Sakın ola kocanızı ya da karınızı başka insanlarla kıyaslamayın. Bu gerçekten de çok yıkıcı bir şeydir! Başkalarıyla karşılaştırılan insan kendisini değersiz, yetersiz, işe yaramaz görür. Onun yaşama sevincini, hayata tutulmasını mahveder. Çünkü hiç farkında olmadan, çocuklarınızı ya da eşinizi başkalarıyla kıyasladığınız zaman, şu mesajı veriyorsunuz onlara: Senin gibi tembel, aptal, yaramaz, değersiz bir çocuğum ya da eşim var, aslında ben senin gibi değil, şu adamın, şu ailenin çocuğu ya da eşi gibi birini isterdim. Bu yaklaşım çocuğunuzun, eşinizin yüreğinde çok derin bir yara oluşturduğunu bilmenizi istiyorum. Farkında olmadan yapılan bu türden yaklaşım hem çocuklarınızda hem de eşinizde büyük bir yıkım oluşturduğunu sizlere göstermeye çalıştım.Paragraph Here 

Hiç unutmam, iki yıl önce Türkiye’deyken bir demirci ustasına pencere yaptırıyordum. Yanında 10–12 yaşlarında bir oğlu vardı. O yaşlarda babasına yardım ediyordu. Elinden bir demir düşürdü. Babası bana dönüp, ‘Ali amcası kusura bakma, benim bu oğlum biraz sakardır. Benim iş arkadaşımın bir oğlu var, cin gibi, ama benim oğlan beceriksizin teki’ dedi. Çocuk yüzüme bile bakamadı, yere baktı. Çocuğun o anki halini görmeliydiniz! Dayanamadım, ‘hayır’ dedim adama. ‘Bu çocuğun yeri burası değil, ama o size bu yaşında bile büyük bir yardımda bulunuyor. O hiç de sakar değil, tam tersine o bu yaşında bile evinin geçimine katkıda bulunuyor. Bravo bu çocuğa. Bunu bir baba olarak görmen gerek!’ O zaman çocuk dönüp bana baktı. O halini de görmeniz gerekirdi. Yüreğim cız etti.

Sürekli eleştirilen çocuklar kendilerinin aptal olduklarını düşünürler. Oysa onlar kesinlikle aptal değiller. Ama ne yazık ki, anne baba yanlış yaklaşımla çocuklarını bu yöne doğru itmekteler.Paragraph Here