2019 yl için seçtiimiz ayet, ARAB iyidir@ dedikten sonra, skntdan söz eder. Rab sknt gününde bizlere yardm eder.

Eyup peygamber, insann bu dünyada yaarken skntlara doyduundan söz eder. Ansan kadn dourur, günleri sayldr ve skntya doyar!@ (Eyup 14:1). Skntya doymak sözü, hayatmzda sürekli olarak skntlarn olduunu gösteriyor.

Dünyaya alayarak geliyoruz. Sonra yaam sava balyor. Okulda sorunlar, biraz büyüyünce, meslek seçmede sorunlar! Evlilikte atlan yanl admlar. Sonra aile sorunlar. Sonunda çocuklar büyür, evlenirler; bu kez de gelin kaynana skntlar balar. Eh bir emekli olaym diye düünülür, emeklilik gelip çatar, ama bu kez de bir sürü hastalk kendisini gösterir. Bunlarn yannda en kötü olan ruhsal sorunlardr. nsann gelecee ilikin belirsizlii, güvensizlii ayr bir dert. nsan sonunda alatarak çekip gidiyor. Nahum peygamber, skntlarda gidebileceimiz Tanr vardr ve O=nun bizlere snak olduunu söyler.”My Hidden Paragraph Here

İnsanlarn bize nankör veya kötü demelerini istemeyiz elbette. Ama gerçekçiysek ve ruh gözlerimiz tamamen körlememise, o zaman Tanr=ya kar ne denli nankör olduumuzu ara sra da olsa fark ederiz. Çevremizdeki insanlara kar sevgisiz ve çkarc olduumuzu istemeyerek de olsa kabul etmek zorunda kalrz. Bu yüzden zaman zaman kendimizi beenmediimiz anlar olur. Bu durumda Tanr bizi nasl beensin?

İşte ayetimizin harika müjdesi udur: Tanr, beenilmeyene, nankör olana, sevgisi, sabr eksik olana kar iyi yürekli ve sevgi doludur.

Davut Peygamber Tanr=nn bu iyiliine hayran kalarak u ilahiyi söylemitir: ATadn ve görün, Rab ne iyidir! Ne mutlu O=na snan adama!@ (Mezmur 34: 8)”My Hidden Paragraph Here

İnsan birine iyilik yapt zaman karlk olarak ondan benzer bir iyilik bekler. En azndan iyilik ettii kimsenin kendisine gönül borcu beslemesini ister. Ama iyilik yerine nankörlük ya da kötülükle karlatnda, iyilik etme istei krlarak yerini kin ve nefrete brakr. Nankör, deerimizi bilmeyen, iyilikten anlamayan kiilerden elimizden geldiince uzak durmaya çalrz.

İşte deerli dostum, insann iyilii ile Tanr=nn iyilii arasndaki o büyük fark buradadr. Tanr=nn bize olan iyilii bizim iyiliimize bal deildir. Biz nankör ve kötü olsak da, Tanr=y saymazsak da, O, yine bize kar sevecen, merhametli ve iyi yüreklidir. O=nun iyilii ve sevgisi asla deimez, asla azalmaz! O=nun en büyük iyilii, bize sonsuz yargdan kurtulma olana salamasdr. Bizler asla kendi iyiliklerimizle günahlarmzdan kurtulamayz. Ama Rab inayeti sayesinde bize bu kurtuluu armaan olarak sunuyor. Yaplmas gereken tek ey, Rab=be gelmek ve O=nun inayetini kabul etmektir.”My Hidden Paragraph Here

iyi bir kiiden söz edilirken, genelde, beenilecek yönleri olan, istenilen nitelikleri tayan, ahlaksal yönde övülecek bir yan olan, yardm sever, iyi niyetli, alçakgönüllü, doru biri kastedilir. yi olmak, adaleti, gerçei de içine alr. yi olan, her tür kötülükten ayr, her tür günah lekesinden ve her tür kusurdan uzak olandr. Kim tüm bu özelliklere sahiptir? Gerçekten iyi olan kimdir?

Mezmur yazar diyor ki, ARab iyidir! nayeti ebedidir. Sadakati devirden devire sürer@ (Mez.100:5). Rab iyi olduu için, iyilik eder. yi olduu için inayeti, lütfu ebedidir. Tanr öylesine iyidir ki, nankör, iyilik bilmez ve kötü kiilere kar bile iyi yüreklidir! (Luka 6: 35; Romallar 5: 6–8). Tanr iyi olduu için bizi günahlarmzdan dolay hemen cehenneme yollamyor. O iyi olduu için bize halen kurtulu imkann veriyor. Bugün günahlarmzdan tövbe ederek Tanr=ya döndüümüzde, O bizi kabul eder; yitirdiimiz o sonsuz yaam inayeti araclyla bize balar.”My Hidden Paragraph Here

Bizim düüncemizde, beklentimizde iyilik genelde bizim isteklerimiz, çkarmz dorultusunda bize yaplan yardmlardr. Yani, birisi bize kar iyi davranyorsa, bir isteimiz olduunda onu yerine getiriyorsa, bizi dinliyorsa, bize sayg gösteriyorsa ve daha bu sradan ne varsa, o zaman ona iyi insan diyoruz. Bu insan en ufak bir hata yapsn, o zaman da onca yapt iyilikleri unutur ve onu kötü insan olarak damgalarz. Bizim iyiliimiz ve iyi olarak nitelediimiz ancak bu kadardr.

Demek ki, bir kii bize yarayan bir ey yaptnda onu iyi insan olarak nitelendiririz. Ama doumdan ölüme dek tümden iyi olmak, pak olmak insana özgü deildir. Ezelden sonsuzluklara dek tümden iyi olan tek biri vardr, o da Tanr=dr. Tanr insan yaratt zaman onu iyi olarak yaratt. nsan sonra her ne kadar bozulduysa da, çkarc olduysa da, yine de iyilik etmeyi arzular. Ama insann günahl doas kötülük etmeye daha çok meyillidir. Bu nedenle de Tanr=nn iyiliklerini göremiyor.”My Hidden Paragraph Here