İnsan birine iyilik yapt zaman karlk olarak ondan benzer bir iyilik bekler. En azndan iyilik ettii kimsenin kendisine gönül borcu beslemesini ister. Ama iyilik yerine nankörlük ya da kötülükle karlatnda, iyilik etme istei krlarak yerini kin ve nefrete brakr. Nankör, deerimizi bilmeyen, iyilikten anlamayan kiilerden elimizden geldiince uzak durmaya çalrz.

İşte deerli dostum, insann iyilii ile Tanr=nn iyilii arasndaki o büyük fark buradadr. Tanr=nn bize olan iyilii bizim iyiliimize bal deildir. Biz nankör ve kötü olsak da, Tanr=y saymazsak da, O, yine bize kar sevecen, merhametli ve iyi yüreklidir. O=nun iyilii ve sevgisi asla deimez, asla azalmaz! O=nun en büyük iyilii, bize sonsuz yargdan kurtulma olana salamasdr. Bizler asla kendi iyiliklerimizle günahlarmzdan kurtulamayz. Ama Rab inayeti sayesinde bize bu kurtuluu armaan olarak sunuyor. Yaplmas gereken tek ey, Rab=be gelmek ve O=nun inayetini kabul etmektir.”My Hidden Paragraph Here