İnsanlarn bize nankör veya kötü demelerini istemeyiz elbette. Ama gerçekçiysek ve ruh gözlerimiz tamamen körlememise, o zaman Tanr=ya kar ne denli nankör olduumuzu ara sra da olsa fark ederiz. Çevremizdeki insanlara kar sevgisiz ve çkarc olduumuzu istemeyerek de olsa kabul etmek zorunda kalrz. Bu yüzden zaman zaman kendimizi beenmediimiz anlar olur. Bu durumda Tanr bizi nasl beensin?

İşte ayetimizin harika müjdesi udur: Tanr, beenilmeyene, nankör olana, sevgisi, sabr eksik olana kar iyi yürekli ve sevgi doludur.

Davut Peygamber Tanr=nn bu iyiliine hayran kalarak u ilahiyi söylemitir: ATadn ve görün, Rab ne iyidir! Ne mutlu O=na snan adama!@ (Mezmur 34: 8)”My Hidden Paragraph Here