İnsann önyargs, insan karsndakine kar kör eder. Gerçekleri, dorular görmekten alkoyar. Aslnda sa Mesih=in önyarglara kar söyledii sözleri bir araya getirirsek, unu görürüz: nsanlara hep önyargyla yaklatmz zaman, yüreimizde olumlu bakmaya, gerçekleri göremeye ve sevmeye vakit bulamayz. O zaman sormam gereken u: Neden biz hep olumsuz yaklayoruz? Neden o deerli ve güzel vaktimizi hep bakalarn yarglamakla geçiriyoruz! Bakn sa Mesih ne diyor: ANeden kardeinin gözündeki çöpü görürsün de, kendi gözündeki mertei görmezlikten gelirsin? Ya da kendi gözünde mertek dururken kardeine nasl, >brak gözündeki çöpü çkaraym= dersin? Ey iki yüzlü, önce kendi gözündeki mertei çkar, o vakit kardeinin gözünden çöpü çkarmak için daha iyi görürsün!@ (Matta 7:3S5).

Önyarglarmz yüzünden kim bilir kaç kere yanldk ve yürekler krdk. Bir yürek krdmzda, hem o kimsenin gününü karartrz, hem de kendi günümüzü mahvederiz. Peki, deer mi bunlara?”My Hidden Paragraph Here

Önyarg, bir insann bakas hakkndaki eksik ve hatal tutumundan dolay pein hüküm vermesidir. Önyarg, insan karsndaki kiiye kar olumsuz bir tutum taknmaya götürür ve dümanca davranmaya sevk eder. Nasrettin Hoca=nn AYe kürküm ye@ olayn hatrlarsnz. Bu öykünün bize belirttii gerçek udur: Birisine kar gösterdiimiz bir sayg, insani deerlerle deil, d görünüe göre verilmektedir.

Önyarg ayn zamanda insann yarg ve dorular görme gücünü zayflatmakta ya da tamamen yok etmektedir. Önyarg, insan yanl karar vermeye, hükmetmeye götürür. Tabii önyargnn devamnda, nefret etme, öç alma da ortaya çkmaya balar. Öyle ya, eer birisine kar olumsuz bir düünceye sahipsen, o kimseye kar nasl iyi hisler tayabilirsin! Daha da tehlikelisi, insan bu önyarglarn sürdürürse, o kimseyi da sürekli olarak bakalarna kötüler. Bu da hem kendisine zarar verir, hem de bakalarna.”My Hidden Paragraph Here

Dün kahin olan Eli=nin Hanna=y sarho sanmasnn gerisinde, insanlarn tapna öneme almadklarn gösterdiini, bu kahinin en bata kendi oullarnn tapnakta sk sk sarho olduklarn söylemitim. Bu da imann, Tanr=y ciddiye almann ne kadar aalara indiini gösterdiini belirtmitim.

Kahin Eli=nin bu ekilde davranmasnn ikinci önemli nedeni de, d görünüe göre davranp ön yargyla yaklamasdr. Eli d görünüe bakarak yarg veriyor ve bu yargs tamamen yanlt. D görünü her zaman bizi aldatr. Çünkü bizler hiçbir zaman insann içini, yüreini göremeyiz. Bu nedenle de Tanr Sözü, >insan yüze, ama Rab yüree bakar= der.

Belki de bugünkü sorunlarn banda bu ön yarg gelir. Ön yarg, insanlar kendi düüncelerimize ve yarglarmza göre yarglamaktr.

Bizim hem aile içerisinde, hem toplulukta ön yarglarmz nasldr? Birisini gördüümüzde ilk tepkimiz nedir? Ön yargnn insan banaz kldn unutmayalm.”My Hidden Paragraph Here

Tapnakta gönlü buruk bir ekilde dua edip alayan Hanna=y kahin Eli uzaktan seyrederken, bu kadnn sarho olduunu düündü. Sonra da bu acl kadn azarlad. Önce Eli neden böyle bir ey düünsün! Demek ki daha önce birileri böyle yapt; yani sarho olarak tapnaa geldi. Kimdi bunlar? En bata Eli=nin kendi oullar. Bu da bize oradaki imann ne kadar çöktüünü göstermektedir. Bugünkü ayetimizde de gördüümüz gibi, Ao günlerde RAB=bin Sözü seyrek geliyordu!@ Neden? Eer o sözleri duyacak ve itaat edecek insanlar yoksa, Rab neden konusun!

Bugün ne yazk ki, bir çok topluluklar ve imanllar ayn durumdalar. Rab=bin Söz=leri kendilerine konumuyor. Sorun Tanr sözünde deil, insann yüreindedir. Yürekte Rab=be yakmayan eyler varsa, o yürek Tanr Sözü=nü duymak ve itaat etmek istemez. Yürek kulaklarmz tkalysa, Söz bize konumaz.”My Hidden Paragraph Here

Yine o yl – her yl yaptklar gibi, Hanna, ei ve tüm aile fertleri ilo=ya gittiler. AYemekten sonra Hanna kalkt@ diye okuyoruz 9.ayette. Nereye gidiyor? Dorudan tapnaa. Orada, kap önünde Kahin Eli oturmaktadr. Hanna Tanr huzurunda birden Agönlü buruk, ac ac alayarak Rab=be yakard ve u ad yakt!@ diyor. Hiç kuku yok ki, bu kadn her yl ilo=ya geldiklerinde tapnaa gidip Rab=be yalvarrd. Dua etmekten hiç vazgeçmedi. Ama bu kez duasnda Rab=be büyük bir söz veriyor ve O=na öyle diyor: AEy Rab, eer bana bir erkek çocuk verirsen, yaam boyunca onu sana adayacam!@

Acaba bu kadn, söyledii ve Rab=be verdii bu sözde ne kadar ciddiydi! Böyle bir ey mümkün olabilir miydi? Yllardan beri bir çocuk için ac çekiyorsun, sonra da, ABana bir çocuk ver, onu senin hizmetine vereceim@ diyor.

Bizler de söz veririz; ama her ey yoluna girdiinde genel olarak verdiimiz sözleri tutmaz, unutup gideriz. Oysa söz vermek, özellikle de Rab=be söz vermek ciddi bir eydir (Vaiz 5).”My Hidden Paragraph Here