Yine o yl – her yl yaptklar gibi, Hanna, ei ve tüm aile fertleri ilo=ya gittiler. AYemekten sonra Hanna kalkt@ diye okuyoruz 9.ayette. Nereye gidiyor? Dorudan tapnaa. Orada, kap önünde Kahin Eli oturmaktadr. Hanna Tanr huzurunda birden Agönlü buruk, ac ac alayarak Rab=be yakard ve u ad yakt!@ diyor. Hiç kuku yok ki, bu kadn her yl ilo=ya geldiklerinde tapnaa gidip Rab=be yalvarrd. Dua etmekten hiç vazgeçmedi. Ama bu kez duasnda Rab=be büyük bir söz veriyor ve O=na öyle diyor: AEy Rab, eer bana bir erkek çocuk verirsen, yaam boyunca onu sana adayacam!@

Acaba bu kadn, söyledii ve Rab=be verdii bu sözde ne kadar ciddiydi! Böyle bir ey mümkün olabilir miydi? Yllardan beri bir çocuk için ac çekiyorsun, sonra da, ABana bir çocuk ver, onu senin hizmetine vereceim@ diyor.

Bizler de söz veririz; ama her ey yoluna girdiinde genel olarak verdiimiz sözleri tutmaz, unutup gideriz. Oysa söz vermek, özellikle de Rab=be söz vermek ciddi bir eydir (Vaiz 5).”My Hidden Paragraph Here