İnsann önyargs, insan karsndakine kar kör eder. Gerçekleri, dorular görmekten alkoyar. Aslnda sa Mesih=in önyarglara kar söyledii sözleri bir araya getirirsek, unu görürüz: nsanlara hep önyargyla yaklatmz zaman, yüreimizde olumlu bakmaya, gerçekleri göremeye ve sevmeye vakit bulamayz. O zaman sormam gereken u: Neden biz hep olumsuz yaklayoruz? Neden o deerli ve güzel vaktimizi hep bakalarn yarglamakla geçiriyoruz! Bakn sa Mesih ne diyor: ANeden kardeinin gözündeki çöpü görürsün de, kendi gözündeki mertei görmezlikten gelirsin? Ya da kendi gözünde mertek dururken kardeine nasl, >brak gözündeki çöpü çkaraym= dersin? Ey iki yüzlü, önce kendi gözündeki mertei çkar, o vakit kardeinin gözünden çöpü çkarmak için daha iyi görürsün!@ (Matta 7:3S5).

Önyarglarmz yüzünden kim bilir kaç kere yanldk ve yürekler krdk. Bir yürek krdmzda, hem o kimsenin gününü karartrz, hem de kendi günümüzü mahvederiz. Peki, deer mi bunlara?”My Hidden Paragraph Here