İki insan arasnda iyi bir iletiim, bir uyum ve huzur ne zaman balar, biliyor musunuz? ki insan birbirlerini öneme alp birbirlerine deer verdikleri zaman. ki kii birbirlerine ak olurlar, sonra evlenirler. Çocuklar da olur, ama her nedense, artk aralarndaki o ilk dönemdeki iliki gittikçe önemini yitirir. Artk öyle bir duruma gelinir ki, kii o evde var mdr yok mudur kardaki farknda bile deildir. Bu her iki taraf için de geçerlidir. Ko kotur, derken insan artk varla yok arasnda hisseder kendisini. Oysa insan kendisinin bir deeri olduunu, kendisine deer verildiini, ciddiye alndn bilmek, yaamak ister. Aile içerisinde aile fertleri birbirlerinin farkna varmazlarsa, ortada ot gibi bir yaam sürüp gider. Bu yolla da aile bireyleri farknda olmadan aslnda birbirlerine verdii çok olumsuz mesajlar vardr: Sen benim umurumda bile deilsin! Böyle bir yaamda huzur, mutluluk yakalanabilir mi! Eer esenlii, mutluluu yakalamak istiyorsanz saduyulu olup o iletiimi yeniden kurmak arttr.”My Hidden Paragraph Here

Bir kaç yl önce bir arkadam bana, karm çok etkileyici bir ressamdr. Ama son zamanlarda eimin yapt resimlerde güzel bir eyler göremiyorum. Yapt resimler benim için kargack burgack, yani çarpk çurpuk renkli benekler gibidir, demiti.

Sonra bir gün kendisinin gözlerinde bir sorunu olduunu fark etti. Hemen bir göz doktoruna gitti. Doktor adama, sizin görmenizde büyük bir sorun var, bunu nasl fark etmediniz. Sizin gözünüzün biri yakn, dieri de uza iyi görmüyor. Yani, bir gözünüz yakn iyi görüyor, uza görmüyor, dieri de uza iyi görüyor ama yakn iyi görmüyor. Bu nedenle siz her eyi bulank görüyorsunuz, der ve kendisine bir gözlük yazar. Gözlüü aldktan sonra artk her eyi net görebiliyordu. Tekrar karsnn yapt resimlere baknca, o resimlerin harika olduunu tekrar görmeye balamt. Sonra da kendisi bir resim sergisi hazrlayarak, einin resimlerini orada sergiledi.

Bu bize ruhsal durumda iyi göremeyenleri iyi resimliyor! Deil mi?”My Hidden Paragraph Here

Dün, insan yüreinin ne kadar kötü olduunu, bu nedenle de bir türlü bar içerisinde olamadn, sevmeyi bir türlü beceremediini söylemitim. Bugünkü ayetimiz de bizlere, Ruh=tan domadkça Tanr=y ve dier insanlar sevmemizin olanaksz olduunu söyler.

Bu houmuza gitmeyen bir gerçektir. Ama unu siz de bilmem fark ettiniz mi? Bize ac gelen ilaç genellikle bize yararl olandr.

Belki de canm, tamam, ufak tefek hatalarm oluyor ama, benim yüreim o kadar da kötü deildir, diyorsun.

O zaman yüreine ayrntl olarak bir bak! Neden o huzuru, bar yakalayamyorsun? Neden gelecek korkun var? Neden öfkeleniyorsun, kzyorsun? Neden sabr gösteremiyorsun? Neden affedemiyorsun? Neden kini, nefreti varlnda tayorsun? Neden sigaray brakamyorsun? Daha da sayaym m? Demek ki, sen de dier insanlar gibi günahl ve kaypsn. Seni kurtaracak, Tanr=yla bar ortamna getirecek bir kurtarcya ihtiyacn vardr. O kurtarc sa Mesih=tir ve seni bekliyor.”My Hidden Paragraph Here

Yüreimizde, varlmzda olup bitenleri bizler doru dürüst bilmiyoruz; çünkü yüreimiz kötü ve bulanktr. Ama Tanr bizim yüreimizi iyi bilir. Çevremizdeki insanlar bizim hakkmzda birçok eyler söylediklerini duyarz. Ama yüreimizden geçen frtnalar insanlar o kadar da bilmezler. Eer dürüst olup kendi kendimizle yüzleirsek içimizin frtnalarla dolu olduunu görürüz. Bizler doutan bu yana Tanr=ya kar ayaklanan, direnen, inat eden bir yüree sahibiz. Sevmemiz gerekirken, sevmiyoruz; merhamet göstermemiz gerekirken, insafsz, gaddar oluyoruz. nsanlarla bar içinde yaamay hiçbir zaman doru dürüst beceremedik ve beceremeyeceiz de! Bu nedenle Tanr=nn yardmna, merhametine ve inayetine ihtiyacmz vardr. Tanr da bize zaten inayeti araclyla kurtulu elini uzatmtr. Biz o ele sarldmzda ruhsal alanda yeniden doarz, yani Tanr=dan doarz. Bunu yaptmzda Tanr=nn Kutsal Ruhu yüreimize gelir ve Kutsal Ruhun gücüyle o sevgi, bar ve esenlik ilkesinde yürüyebiliriz.”My Hidden Paragraph Here

Elçi Pavlus=un yazdklarn yllar önce Hanna kendi yaamnda uygulad. O umudunu hiç yitirmedi. Skntlarda, aclarda sabretti ve dua etmekten vazgeçmedi. Hatta Hanna=ya Abir dua kadn@ diyebiliriz.

Olunu o küçük yata Rab=bin hizmetine verdikten sonra, hiç kuku yok ki, yaad sürece olu Samuel için de hep dua etti. Samuel, annesinin imandaki ciddiyetini, örnek hayatn, dua yaamn çok iyi gördü ve anlad. Samuel=in hayatn okursanz, onun da bir dua adam olduunu görürsünüz. Örnein, 1 Samuel 7:8S9; 8:6; 12:18-19, 23; 15:11.

Bizler her alanda çocuklarmzn önünde duran örnek insanlarz. Çocuklarmz saygsz davranyorsa, Rab=bin sözünü ciddiye almyorsa acaba bunu nereden örendiler? Büyük olaslkla anne babalarndan.

Bizim iman hayatmz, aile ilikilerimiz, dua hayatmz, Rab=bin sözünü ciddiye almamz, verdiimiz sözlerde durmamz çocuklarmz üzerinde de büyük etki yaratr.”My Hidden Paragraph Here