Dün, insan yüreinin ne kadar kötü olduunu, bu nedenle de bir türlü bar içerisinde olamadn, sevmeyi bir türlü beceremediini söylemitim. Bugünkü ayetimiz de bizlere, Ruh=tan domadkça Tanr=y ve dier insanlar sevmemizin olanaksz olduunu söyler.

Bu houmuza gitmeyen bir gerçektir. Ama unu siz de bilmem fark ettiniz mi? Bize ac gelen ilaç genellikle bize yararl olandr.

Belki de canm, tamam, ufak tefek hatalarm oluyor ama, benim yüreim o kadar da kötü deildir, diyorsun.

O zaman yüreine ayrntl olarak bir bak! Neden o huzuru, bar yakalayamyorsun? Neden gelecek korkun var? Neden öfkeleniyorsun, kzyorsun? Neden sabr gösteremiyorsun? Neden affedemiyorsun? Neden kini, nefreti varlnda tayorsun? Neden sigaray brakamyorsun? Daha da sayaym m? Demek ki, sen de dier insanlar gibi günahl ve kaypsn. Seni kurtaracak, Tanr=yla bar ortamna getirecek bir kurtarcya ihtiyacn vardr. O kurtarc sa Mesih=tir ve seni bekliyor.”My Hidden Paragraph Here