Bir çocuun ruhsal alanda, karakter bakmndan, yani salkl bir ekilde büyümesinde en büyük etkenin ne olduunu biliyor musunuz? Çocuun aile içinde öneme alnmasdr. Çocuunuzun düzeyine kesin olarak inmeniz gerekir. Onun konumasnda onu ciddi bir ekilde dinlemeniz onu öneme aldnz gösterir ve çocuunuz da bunu çok iyi fark eder. Hatta bazen karar vereceiniz ya da alacanz bir eya ya da araba için çocuunuza fikir danmanz çok önemlidir. Böylece onun karakterinde, kiiliinde harika bir etki yaratrsnz ki, bu çocuunuzun düzeyine indiinizi, onu öneme aldnz gösterir ve çocuk da zaten bunu görür. Öneme alndn bilen çocuk okulda da baarl ve uyumlu birisi olur, kendisine özgüveni geliir. in baka bir yönü de vardr ki, bu da çok önemlidir. Önemli olduunu bilen çocuk bakalarn önemli görür. leride büyüdüünde, onun kendi yuvasn kurmasnda, ailesine ve çocuklarna önem veren birisi durumuna gelir. Görüyorsunuz ya, çocuklarmz yetitirmek ne kadar önemli ve dikkat isteyen bir durumdur.”My Hidden Paragraph Here

Baba bak, bugün okulda u resmi çizdik diye kznz size geliyor. Tüm gün zaten sizi görmemi. Siz ne yapyorsunuz bir baba olarak! Aman kzm, brak da biraz dinleneyim. Bütün gün çalmaktan anam alad deyip kznz dinlemezsiniz. Kznz böyle bir durumda nasl bir ruh haline giriyor, biliyor musunuz? Babam beni sevmiyor, beni umursamyor. Ben varmm yokmuum, onun umurunda bile deil. Zaten ben deersiz biriyim. Böylece o yavrunun daha o yalarda kendisine olan özgüveni yava yava yok olup gidiyor. Bu olunuz da olabilir. Sonra da yeri geldiinde çocuklarnza unu diyorsunuz: Bak yavrum, ben sizin için çalyorum, gece gündüz didiniyorum ki, size iyi bir eyler brakaym, iyi bir gelecek hazrlayaym. Biliyor musunuz, bu sadece aslnda bir bahanedir. kincisi de, çocuunuzun bunlara ihtiyac yoktur. Çocuunuzun size, sizin sevginize, ilginize ihtiyac vardr. Sizin onlara deer verdiinizi onlar dinleyerek, onlara zaman ayrp onlarla oynayarak, konuarak gösterebilirsiniz. O zaman onlara en iyi miras – salkl ve kendine özgüveni olan bir kiilii brakm olursunuz.”My Hidden Paragraph Here

Uyum, iletiim, esenlik, bar, huzur her zaman birbirimize deer verdiimizde, birbirimizi öneme aldmzda olur. Öneme alnan birisi de kendisini her zaman önemli görür. Bu hem eimiz, hem de çocuklarmz açsndan önemlidir. Öneme alndn gören çocuk o ailede deerli olduunun farkna varr. Bu da onun yaamn, yapsn, kendisine özgüveni gelitirir ve salkl bir kiilik ortaya çkar. Bunu bir aile olarak nasl yapabilirsiniz? Birbirinize zaman ayrarak. Çocuklarnz dinleyerek, onlarla konuarak ve onlarla oynayarak! Eler olarak da birbirinizle konumanz gerek. ten eve geldiiniz zaman, ilk iiniz oturma odasnda televizyona bakmak olmamal. Einize gidin, merhaba deyin. Bugün neler yaptn, günün nasl geçti, iyi misin diye sorun. Yemekte, eline salk hanm, yemekler güzel olmu, deyin. Bu kadar emek verdin bizler için, bunun için de teekkürler edin. Bu, kadn için de geçerlidir. Bunu çocuklarnz da görüp etkilenirler ve sizi örnek alrlar. Çocuklarnza gidin, olum-kzm günün nasl geçti, okul nasld ya da iin nasld diye sorun. Bu ekilde hareket ettiinizde iyi, huzurlu ve saygl bir aile ilikileri olduunu göreceksiniz.”My Hidden Paragraph Here

Kamil, akam iten eve gelir. Kapy açar, içeri girer, ayakkablarn çkarr, i çantasn kapnn yanna brakr, doru oturma odasna gidip televizyonu açar ve koltua yaslanp televizyonu seyre balar. Mutfakta yemek hazrlayan ei Selma içeri gelir, geldin mi Kamil, hiç duymadm, der. Tekrar mutfaa girip yemeyi hazrlamaya koyulur. Sonra çocuklar bir bir içeri girerler, ayakkablarn çkaran ya mutfaa, ya oturma odasna ya da kendi odalarna koarlar. Sonra birbirleriyle kavga etmeye balarlar. Baba barr, susun be, bütün gün çaltm, brakn biraz rahat edeyim, televizyona bakaym. Yemeye otururlar, herkes çabuk çabuk yemeini yer. Kz çocuklar varsa, mutfakta annelerine yardm ederler, biraz sonra da herkes kendi odasna gider!

Acaba bu yazdklarm tam sizin aile yaamnz m yanstyor! Eer böyleyse, o zaman size bir aile demek doru olur mu? Çünkü aranzda doru dürüst ne bir iletiim var, ne de birbirinizin farkndasnz. Kimse kimsenin umurunda bile deil. Böyle bir yuvadan nasl kiilikler ortaya çkar! Uyann artk ve birbirinizin farkna varn. Birbirinizi öneme aln ve birbirinizle konuun.”My Hidden Paragraph Here

Yolda gidiyoruz ve tandmz birisini görüyoruz, elimizi kaldrp selam veriyoruz ama o hiç oral olmadan, bize bakmadan çekip gidiyor. Böyle bir durumda ne düünürüz? Bak, beni görmezlikten geldi ve beni umursamad bile, diye düünürüz. Bu bizim kalbimizi krar. Neden? Çünkü bizi görsünler, bizi öneme alsnlar istiyoruz. Baka deyile adam yerine konmak istiyoruz. Duygularmzda adam yerine koyulmadmz görür ya da düünürsek, bu bizi oldukça yaralar; hatta depresyonlara kadar götürür. Adam yerine konulmak özellikle aile içerisinde çok büyük bir önem tamakta ve o aile ban, insan kiiliini olumlu yönde etkiler ve gelitirir; çocuklarmz üzerinde de büyük etki yapar. Sorunlar ne kadar olursa olsun, böyle bir durumda u düünülür: Biz bir aileyiz, birbirimizi seviyoruz, birbirimizin farkndayz. Aramzda bir umursamazlk yok. Öyleyse neden bu türden tutumlar insanlarmz arasnda çok az görülmektedir? Acaba kendimize mi saygmz yok, kendimize mi deer vermiyoruz! Bu giditen bir an önce kurtulup aile fertlerinizin farkna varn. Unutmayn ki, sulayann kendisi de sulanr!”My Hidden Paragraph Here