Baba bak, bugün okulda u resmi çizdik diye kznz size geliyor. Tüm gün zaten sizi görmemi. Siz ne yapyorsunuz bir baba olarak! Aman kzm, brak da biraz dinleneyim. Bütün gün çalmaktan anam alad deyip kznz dinlemezsiniz. Kznz böyle bir durumda nasl bir ruh haline giriyor, biliyor musunuz? Babam beni sevmiyor, beni umursamyor. Ben varmm yokmuum, onun umurunda bile deil. Zaten ben deersiz biriyim. Böylece o yavrunun daha o yalarda kendisine olan özgüveni yava yava yok olup gidiyor. Bu olunuz da olabilir. Sonra da yeri geldiinde çocuklarnza unu diyorsunuz: Bak yavrum, ben sizin için çalyorum, gece gündüz didiniyorum ki, size iyi bir eyler brakaym, iyi bir gelecek hazrlayaym. Biliyor musunuz, bu sadece aslnda bir bahanedir. kincisi de, çocuunuzun bunlara ihtiyac yoktur. Çocuunuzun size, sizin sevginize, ilginize ihtiyac vardr. Sizin onlara deer verdiinizi onlar dinleyerek, onlara zaman ayrp onlarla oynayarak, konuarak gösterebilirsiniz. O zaman onlara en iyi miras – salkl ve kendine özgüveni olan bir kiilii brakm olursunuz.”My Hidden Paragraph Here