Kamil, akam iten eve gelir. Kapy açar, içeri girer, ayakkablarn çkarr, i çantasn kapnn yanna brakr, doru oturma odasna gidip televizyonu açar ve koltua yaslanp televizyonu seyre balar. Mutfakta yemek hazrlayan ei Selma içeri gelir, geldin mi Kamil, hiç duymadm, der. Tekrar mutfaa girip yemeyi hazrlamaya koyulur. Sonra çocuklar bir bir içeri girerler, ayakkablarn çkaran ya mutfaa, ya oturma odasna ya da kendi odalarna koarlar. Sonra birbirleriyle kavga etmeye balarlar. Baba barr, susun be, bütün gün çaltm, brakn biraz rahat edeyim, televizyona bakaym. Yemeye otururlar, herkes çabuk çabuk yemeini yer. Kz çocuklar varsa, mutfakta annelerine yardm ederler, biraz sonra da herkes kendi odasna gider!

Acaba bu yazdklarm tam sizin aile yaamnz m yanstyor! Eer böyleyse, o zaman size bir aile demek doru olur mu? Çünkü aranzda doru dürüst ne bir iletiim var, ne de birbirinizin farkndasnz. Kimse kimsenin umurunda bile deil. Böyle bir yuvadan nasl kiilikler ortaya çkar! Uyann artk ve birbirinizin farkna varn. Birbirinizi öneme aln ve birbirinizle konuun.”My Hidden Paragraph Here