Kendimizi övmekten hoşlanırız; burnumuz genelde hep Kaf dağındadır. Bunu belki de öyle açıktan açığa söylemeyiz; ama gerçekte yüreğimizde yatan budur. Bazen kendimizi kurnaz, akıllı, gözü açık olarak niteleriz; bazen kendimizi saf, iyiliksever, merhametli, bilgeli sayarız. Bazen de en iyi bilen, en iyi anlayan, en iyi yapan benim, diye bilgiçlik taslarız. Kendi çıkarımızı daima ön plana alırız. Kendi yolumuzda ve düşüncelerimizde direniriz. Bilgelik taslar, aile içinde herkesin başına patron kesiliriz. Bu yetkinlik ve patronluk, bizi başkalarını hor görüp onları aşağılamaya kadar sürükler. Bizim takındığımız üstünlük tavrı, onlara yukarıdan bakmamıza neden olur. Yüreğimizde bir kimseyi aşağı gördüğümüz zaman, kusuru, suçu her zaman aşağı gördüğümüz o kimsede ararız. Ya da bir olay, bir tartışma olduğu zaman, karşımızdakini, bizim saflığımızı, iyiliğimizi, merhametimizi kötüye kullanıyor diye suçlarız. Tabii ki, gerçekte biz bunların hiçbiri değiliz. Gerçek yüzümüzü, yüreğimizi görmek istemiyoruz.

Sevgi sabırlıdır, şefkatlidir. Sevgi övünmez, kendi çıkarını aramaz. Kendini bu ilkelerle ölç!My Hidden Paragraph Here 

Ben kesin olarak şunu söyleyebilirim ki, bizler, aile içinde sevgi ölçülerine uymuyoruz; öyle değil mi? Çoğu zaman sevgisizce davranıyoruz. Birbirimize sabretmiyoruz, hoşgörüyle davranmıyor, hemen kızıp bağırıyoruz. Karşılık vermede ve tepki göstermede ise oldukça sertiz. Ayrıca aile içerisindeki kıskançlığa ne diyelim! Kıskançlık gerçekten aileleri için için kemiren bir kurt gibi mahvetmektedir. Nice aile bu kıskançlık illetinden dolayı yıkılmıştır ve yıkılmak üzeredir. Bir an önce bu kıskançlık illetinden kurtulmalısınız değerli dostum! Yoksa kıskançlık sizi yiyip bitirecektir.

Aynı zamanda anne baba bile kendi çocuklarına karşı kıskanç olabilir. Kardeşler arasındaki acı, üzücü kıskançlık da çok yıkıcıdır! “Sevgi, utandırıcı girişimde bulunmaz!” Yani sevgi, hürmet ve saygı göstermede özen gösterir. Saygı ve incelik küçük konularda gösterilen sevgidir. Oysa biz bu küçük konularda bile tökezliyoruz. “Sevgi sabreder, iyilik eder, kıskanmaz; büyüklenmez, böbürlenmez, kendi çıkarını gözetmez, içerlemez, kötülük etmez” diyor Tanrı Sözü.My Hidden Paragraph Here 

Aile içindeki önemli hatalardan biri, eşlerin arasındaki sevgisizliktir. Belki birisi, “Canım, bizim evimizde böyle bir sorun yoktur, aile içinde bizler birbirimizi severiz” diyebilir. Ama dur ve düşün! Eşine, eşin seni seviyor mu diye sorulsa, acaba ne yanıt verirdi? Eşim beni gerçekten seviyor, diyebilir misin? Sevgi, sadece duygulara dayanan bir etki ya da bir arzu, istek değildir. İncil bize sevgiyi şöyle tanımlar: “Sevgi sabreder, yani katlanış gösterir, iyilikle davranır, sevgi kıskançlık tanımaz. Sevgi gururlanmaz, böbürlenmez, utandırıcı işe girişmez, kişisel çıkarını gözetmez, içerlemez, kötülük beslemez.”

Tanrı Sözü’nün söylediği bu sözleri lütfen yeniden okuyunuz ve şimdi bana yüreğinizin ne durumda olduğunu söyleyiniz! Sevginiz gerçekten olgun ve daima veren bir sevgi midir? Her zaman karşınızdakinin iyiliği, mutluluğu, esenliği ve güvenliği için mi çalıştınız? Her zaman sabırlı, hoşgörülü mü davranıyorsunuz? Eğer kendinizi İncil’deki bu bölümle karşılaştırıp ölçerseniz, o zaman ne kadar da az bir sevgiye sahip olduğunuzu göreceksiniz. Bu hepimiz için geçerli.My Hidden Paragraph Here 

Kusursuz yaratılan insan, kendi isteğiyle Tanrı’ya karşı gelerek günah işledi. Işıktan karanlığa geçti. İnsanı çöp tenekesine atmayan Tanrı, inayeti aracılığıyla dünyaya Işık olarak geldi ve insana yeniden ışığa gelme olanağı sağladı. Ne yazık ki, insan yine ışığın yerine karanlığı seçti ve seçmektedir. Bugün insanoğlu karanlıkta maskelerle dolaşmaktadır. Yani bizler günahımızdan ötürü çeşitli maskeler takarız. Örneğin, bazen yapmacık bir hareketin, bir şakanın arkasına saklanırız. Başkalarının yaklaşıp da bizi gerçekte olduğumuz gibi görmelerini istemediğimiz için gerçekçi ve dürüst olmaktan korkarız. Böylece karanlığın işleri olan hilecilik, yapmacılık ve aldatmacılık oyununu sürdürürüz. Birbirimize karşı gerçekçi ve dürüst olamıyoruz. Dürüst ve gerçekçi olmayan birisiyle de gerçek bir beraberlik kurulamaz elbette. Böylece hem toplulukta, hem de aile içinde birlik ve candan beraberlik olanaksız olur. İşte Tanrı’nın sözünü ettiği de budur: “Dünyaya ışık geldi, ama insanlar ışığın yerine karanlığı sevdiler. Çünkü yaptıkları işler kötüydü. Kötülük yapan herkes ışıktan nefret eder ve işleri açığa çıkmasın diye ışığa gelmez!”My Hidden Paragraph Here 

“Her biriniz karınızı kendiniz gibi sevin. Kadın da kocasına saygıyla davransın” sözü aslında evliliğin pratik yönünü ortaya koymaktadır. Bu muhteşem evlilik bağları, günah yüzünden korkunç derecede çirkinleşti, ne yazık ki! Ama yine de evliliğin sağlam ve mutlu bir temel üzerine oturması sana bağlıdır. Sen istersen İsa Mesih’te ve O’nun aracılığıyla evlilik bağları en güzel boyutlara erişebilir.

Pavlus okuyucularını geri yeryüzüne, aile içindeki güncel hayata getirir. “Her biriniz karısını kendisi gibi sevsin” diyor. İşte burada boyun eğilmesi gereken kocanın karakter özelliği belirtilir. Bir kişi karısının kendisine bağımlı olmasını ve bağımlı kalmasını istiyorsa, ne yapmalıdır? Yanıt açık ve nettir: Karısını kendisi gibi sevmelidir. Tanrı’nın Sözü böyle diyor. Erkek karısını kendi canı gibi sevecek, kadın da kocasına saygıyla davranacak. Aile hayatında, geleceğin sırrı saklıdır. Geleceğin sırrı Mesih ve O’nun Kilisesidir. Bu sır evlilik içinde korunmaktadır, ama yine de herkesçe görülebilir.My Hidden Paragraph Here