Kendimizi övmekten hoşlanırız; burnumuz genelde hep Kaf dağındadır. Bunu belki de öyle açıktan açığa söylemeyiz; ama gerçekte yüreğimizde yatan budur. Bazen kendimizi kurnaz, akıllı, gözü açık olarak niteleriz; bazen kendimizi saf, iyiliksever, merhametli, bilgeli sayarız. Bazen de en iyi bilen, en iyi anlayan, en iyi yapan benim, diye bilgiçlik taslarız. Kendi çıkarımızı daima ön plana alırız. Kendi yolumuzda ve düşüncelerimizde direniriz. Bilgelik taslar, aile içinde herkesin başına patron kesiliriz. Bu yetkinlik ve patronluk, bizi başkalarını hor görüp onları aşağılamaya kadar sürükler. Bizim takındığımız üstünlük tavrı, onlara yukarıdan bakmamıza neden olur. Yüreğimizde bir kimseyi aşağı gördüğümüz zaman, kusuru, suçu her zaman aşağı gördüğümüz o kimsede ararız. Ya da bir olay, bir tartışma olduğu zaman, karşımızdakini, bizim saflığımızı, iyiliğimizi, merhametimizi kötüye kullanıyor diye suçlarız. Tabii ki, gerçekte biz bunların hiçbiri değiliz. Gerçek yüzümüzü, yüreğimizi görmek istemiyoruz.

Sevgi sabırlıdır, şefkatlidir. Sevgi övünmez, kendi çıkarını aramaz. Kendini bu ilkelerle ölç!My Hidden Paragraph Here