Tarihte bir kez tam ve gerçek anlamda büyük barış antlaşması yapılmıştır. Bu antlaşma, dünya savaşlarının bitiminde olduğu gibi bir tren vagonunda ya da herhangi bir otelde, bir sarayda yapılmadı. Dünyada yapılmış bu en büyük barış antlaşması, kendisine karşı suç işlenmiş Tanrı ile, Tanrı’ya karşı düşman olmayı seçmiş olan insan soyu arasında, Golgota denilen tepe üzerinde imzalanmıştır. Bu barış antlaşmasıyla ilgili olarak İncil şöyle der: “Tanrı O’nun aracılığıyla her şeyi kendisiyle barıştırdı. Barış Mesih’in çarmıhta akan kanı aracılığıyla sağlandı” (Kol.1:10–22).

Sonsuzlukta kararlaştırılıp sonsuzluğa dek sürecek olan bu barış antlaşması, Tanrı’nın özünden gelen İsa Mesih’in kanıyla sağlanmış ve imzalanmıştır, değerli okuyucularımız. Tanrı, Mesih İsa aracılığıyla bizleri kendisiyle barıştırdı. Buna sen de dahilsin, eğer Tanrı’nın İsa’da sunduğu bu barışa evet dersen.My Hidden Paragraph Here 

İki kişi arasında, aile içerisinde, toplumda ve uluslar arasında barış her birimizin yüreğinde olan arzudur. Peki ama, barış gerçekten sağlanabilir mi? Savaşan uluslar, insanlar arasında yapılan barış anlaşmaları, sadece ciddi birileri kendi aralarındaki farklılıkları ve ellerindeki silahları bir tarafa bırakmaya hazır oldukları zaman imzalanabilir. İnsanlar, aileler birbirlerini oldukları gibi kabul ederlerse, birbirlerine değer verirlerse barış olabilir. Ama bunlar bir türlü başarılamıyor. Neden diye de soruyoruz! Çünkü barış sözde değil, yürekte olmalıdır. İstediği kadar insan barış barış diye haykırsın, barış ödülleri alsın, yine de barışı oluşturamaz ya da ancak yüzeysel bir barış sağlayabilir ki, bugün dünyamızda gördüğümüz de sadece yüzeysel bir barıştır. Gerçek barışı olamayan gerçek barışı da getiremez. Tanrı’nın Sözü’nün de belirttiği gibi, barışı olmayan barış naraları atabilir, rüyaları görebilir. Bu da, aç tavuğun rüyasında gördüğü darıya benziyor. Barış yürekte başlamalı ve ilk barış Tanrı’yla yapılmalı. İnsan kendi yüreğinde o barışa kavuştuğu zaman da barışı yaşayabilir. My Hidden Paragraph Here 

Uluslar ve insanlar arasında bir uyum, huzur, güven ve barış olduğunu bir düşünün! Herkesle kardeşçesine, barış ortamında yaşasaydık ne kadar harika olurdu, değil mi? Aslında gönlümüz bunu istiyor; yani huzura, güvene, kardeşliğe, barışa bir özlem duyuyor ve bu erdemleri arıyoruz. Özgüvene hasretiz; esenliğe, mutluluğa susamışız ve bunları arzuluyoruz. Ne yazık ki, her zaman hayal kırıklığı yaşıyoruz. Çünkü insanlar arasında ne barış var, ne uyum, ne güven, ne de huzur! Tam tersine, insanlar arasında bir çekişme, sen ben kavgası, kin, nefret, sevgisizlik en yüksek düzeye çıkmıştır. Birbirimizle dostça, kardeşçe yaşayacağımıza birbirimizi yiyoruz, birbirimizi ısırıyoruz. Her tarafta savaş, kavga, çatışma sesleri geliyor. Kin, nefret baş alıp gidiyor. Barış barış diye haykıran insan, yine barışı kendisi bozuyor. Neden istediğimiz ve özlediğimiz bu barışa kavuşamıyoruz?

Yanıtı Tanrı Sözü veriyor. İnsanın kendisinde, yüreğinde barış yoktur, ama barış barış diye haykırmaktadır; ancak getirebildikleri yüzeysel bir barıştır; üstünkörü bir barıştır. Asıl barış insanın yüreğinde başlamalıdır.My Hidden Paragraph Here 

Sert, kaba insan her zaman, ‘hata ve kusur senindir’ der. Yani suçu, hatayı daima başkasında arar. Herhangi bir sorunda, suçlu her zaman başkasıdır. Alçakgönüllü olansa, olaylara yansız ve mantıklı yaklaşır ve aslında hatanın tamamı ya da büyük bir kısmının kendisinde olduğunu görür. Böyle yaklaşan biri de elbette suçu, hatayı başkasında değil, kendisinde arar.

Aile içerisinde herhangi bir olay karşısında, özür dilerim, hata benimdir denildiği duyulunca, emin olun ki, ortam bambaşka olacaktır. Şunu da unutmamak gerekir ki, ‘hata benimdir, ama sen de suçlusun. Bu nedenle sen de tövbe etmelisin’ diye bir kural olamaz. Eğer hata benimse, tövbe edecek olan, af dileyecek olan da benim. İşin içine bir “ama” koydun mu, bu, kaçamak bir yol aradığının işaretidir. Aslında ciddi değilsin demektir. Rab’bin Sözü bize kesinlikle şöyle der: “Her zaman şefkatli ve alçakgönüllü olun.”My Hidden Paragraph Here 

Çocuklarımızı eğitmek, düzene sokmak, terbiye etmek zorundayız. Ancak bunları hiçbir zaman bencil, çıkarcı bir nedenden dolayı değil de, tam tersine, çocuğumuza olan sevgimizden, onun iyiliğini istediğimizden dolayı yapmalıyız. Rab’bi yüreğimize alıp O’nu yüreğimizin efendisi ettiğimiz zaman O’nun sevgisi bizim yüreklerimizi doldurur. O’nun sevgisi bizim aracılığımızla aile içindeki fertlere de akar ve aramızda güzel bir uyum, birlik ve beraberlik sağlar. Çoğu kez uyumlu, bereketli, huzurlu bir aile yaşamı bizim ne kadar alçakgönüllü oluşumuza bağlıdır. Alçakgönüllülük ise, sertliğin, kabalığın, kinin, nefretin tam tersidir. Tanrı Sözü bize şöyle der: “Her zaman alçakgönüllü, yumuşak huylu ve sabırlı olun. Birbirinize sevgiyle, hoşgörüyle davranın.”My Hidden Paragraph Here