Çocuklarımızı eğitmek, düzene sokmak, terbiye etmek zorundayız. Ancak bunları hiçbir zaman bencil, çıkarcı bir nedenden dolayı değil de, tam tersine, çocuğumuza olan sevgimizden, onun iyiliğini istediğimizden dolayı yapmalıyız. Rab’bi yüreğimize alıp O’nu yüreğimizin efendisi ettiğimiz zaman O’nun sevgisi bizim yüreklerimizi doldurur. O’nun sevgisi bizim aracılığımızla aile içindeki fertlere de akar ve aramızda güzel bir uyum, birlik ve beraberlik sağlar. Çoğu kez uyumlu, bereketli, huzurlu bir aile yaşamı bizim ne kadar alçakgönüllü oluşumuza bağlıdır. Alçakgönüllülük ise, sertliğin, kabalığın, kinin, nefretin tam tersidir. Tanrı Sözü bize şöyle der: “Her zaman alçakgönüllü, yumuşak huylu ve sabırlı olun. Birbirinize sevgiyle, hoşgörüyle davranın.”My Hidden Paragraph Here