“Doğru kişi yedi kez düşse yine kalkar.” Yedi sayısı Kutsal Kitap’ta genelde bütünlüğü bildiren bir sayıdır. Kişinin sürekli olarak düştüğü anlamına gelir. Ama doğru kişi yeniden ayağa kalkacaktır. Böyle bir adam tanıyor musunuz? İsa’nın öğrencilerinden Petrus böyle bir adamdı. Ama “kötülerin felakette yıkıldıkları”na dikkat edin. Bu da İsa’yı ele veren Yahuda’dır. Bu özdeyiş, Rabbimiz’in o iki öğrencisine çok iyi bir örnektir. Petrus, sürekli düşen bir adamdı. Suyun üzerinde yürümeye çalıştığında başarısızlığa uğradığını söyleyebiliriz. Ben gerçekten başarısızlığa uğradığını sanmıyorum, çünkü Petrus İsa’ya gelmek için suyun üzerinde yürümüştü; ama gözlerini İsa’dan ayırıp o kabaran dalgalara baktığında batmaya başladı. Ama Rab’bin onu kurtardı, herhalde tekneye İsa’yla birlikte yürüdü. Ama Petrus’un Rab İsa’nın tutuklandığı gece başarısızlığa uğradığı kesindi. Rabbi’ni üç kez inkâr etti. Petrus, Rab’bi tekrar ve tekrar hüsrana uğrattı. Ama her zaman ayağa kalkıp Rab’le birlikte yoluna devam etti. Bu bize de harika bir derstir. Hiçbir zaman düştüğümüz yerde kalmayalım, kalkalım ve Rab’le yürümeye devam edelim.”My Hidden Paragraph Here

Değerli dostum, Tanrı ruhsal karakterimizi oluşturmak için bu gerçekten stres, gerginlik ve sınanma zamanlarını kullanır. Sahip olduğumuz ruhsal kuvveti sıkıntı zamanımızda sergileriz.

Sınanma zamanlarında Tanrı adamlarından birçoğunun arkalarını dönüp kaçtığını görmek bizim için büyük bir tesellidir. İlyas peygamber, Karmel Dağı’nın tepesinde çok cesurdu ama İzebel’in kendisini öldürmek için peşinde olduğunu öğrenince Beer-şeva’ya varana dek kaçıp çölde saklandı. Hizmetkârını orada bıraktı, kendisi çölde yoluna devam etti, bir ardıç ağacının altına büzülüp, “Ya Rab, ölmeme izin ver” dedi (1. Krallar 19).

Kral Davut, Kral Saul tarafından kovalanırken bir an bile huzur içinde değildi. Davut peygamber kendisinin dağlardaki bir keklik gibi avlandığını ve o günlerden birinde onu yakalayıp öldüreceklerini söylemişti. Cesareti çok kırılmıştı. Ama hem Davut, hem de İlyas o sıkıntı zamanlarında Rab’bin kendilerini güçlendireceğini ve güçlendirdiğini de öğrenmişlerdi. Bu hepimizin öğrenmesi gereken bir ilkedir.”My Hidden Paragraph Here

Fakir bir kente, bir mahalleye girdiğimizde, oradaki evlerin ne kadar berbat olduğunu görürüz. Tahtadan ya da kerpiçten evler yıkık dökük bir duruma gelmiştir. İçeride oturacak hiçbir yer, bir sandalye bile bulamazsınız. Bir köşede ailenin üzerinde uyuduğu bir divan, üzerinde de eski püskü bir batteniye görürsünüz. Yatak falan yok. Yemekler evin dışında yapılmış bir ocakta pişiriliyor. Bunun çok trajik olduğunu düşünüyoruz değil mi! Böyle bir köyde ya da mahallede yaşayan insanların fakirliğini düşünmek insanı oldukça üzüyor! Ama bunlar hayatın gerçekleri. Peki ama bundan kendimize nasıl bir ders çıkarabiliriz? Bakın, yaşamlarımızı zengin ve güzel bir ev, yani ruhsal bir ev oluşturmak, onu Tanrı Sözü’nden birçok harika hazinelerle doldurmak için uğraşmamız gerekir. Ama genelde bu pek yapılmıyor. Bunun yerine insan küçük bir çöplükle yetiniyor. Ruhsal odaları bomboş, içeride hiçbir şey yok.

Günümüzdeki en büyük trajedi, insanların ruhsal alanda fakir, küçük bomboş evleri vardır. “Ev bilgelikle yapılır, akılla pekiştirilir. Bilgi sayesinde odaları her türlü değerli, güzel eşyayla dolar.”My Hidden Paragraph Here

Yeremya bizlere Yeruşalim’e ağlayarak bakan başka birini, yani İsa Mesih’i hatırlatıyor. Tek fark, Yeremya kentin kalıntılarına baktığında Yeruşalim harabe olmuştu ve tapınak yakılıp yıkılmıştı. İsa Mesih de Yeremya’dan altı yüzyıl kadar sonra Yeruşalim kentinin başına geleceklerden ötürü Yeruşalim için ağlamıştı. Çünkü bu halka kurtarıcı gelmiş, ama onlar bu kurtarıcıyı reddetmişlerdi. Yeremya için Yeruşalim’in yakılıp yıkılması geçmişte kalan bir şeydi. İsa Mesih için, Yeruşalim’in yakılıp yıkılması bir peygamberlikti ve ileride olacaktı.

Ağıtlar 1:18, Yeruşalim’in harabeye dönmesinin nedenini açıklar: “RAB haklıdır, çünkü buyruğuna karşı geldim; şimdi dinleyin, ey halklar, çektiğim acıya görün; erden kızlarım, gençlerim sürgüne gitti” (Ağıt. 1:18).

Rab daima haklıdır! O yargıladığı zaman da haklıdır. Çünkü Rab kurtuluş için her tür fedakarlığı yapmış, tüm olanaklarını ortaya koymuştur. İnsanın kurtulması için sadece Rab’bin Mesih İsa aracılığıyla sunduğu kurtuluşu kabul etmesi gerekir. Kabul eden kurtulacaktır, reddedense bir gün yargılanacaktır.My Hidden Paragraph Here

Ağıtlar kitabı, bizi Yeremya’nın yüreğinin derinliklerine götürür. Tanrı’dan kendi kalbini gerçekten kıran bir mesaj getirmişti. Çok üzücü ve zavallıydı ve o ağlıyordu. Genel olarak gözyaşları bir zayıflık işareti olarak kabul edilir ya da ağlamak erkeklere yakışmaz; hele hele yüksek sesle ağlamak bebeklere özgüdür, denir. Ama bu hiç de doğru değil!

Yeremya adlı bu adamın çok yumuşak bir kalbi vardı. Hassastı, içtendi; merhametliydi. Bir anne kadar yumuşaktı. Buna karşın Kutsal Kitap’taki en sert ve en güçlü mesajı vermişti. Yeruşalim’in yakılıp yıkılacağını, halkın da Babil’e sürgüne götürüleceğini bildirmişti, yargının geleceğini onlara söylemişti ve halka Nebukadnessar’a teslim olmalarını öğütlemişti. Mesajı, başını derde sokmaktan başka bir işine yaramamıştı.

Siz olsaydınız, böylesine sert, katı ve şiddetli bir mesajı vermesi için nasıl birini seçerdiniz? Şunu diyebilirim ki, hiçbirimiz böyle bir mesaj vermesi için fazla yumuşak birini seçmezdik. Ama Tanrı böyle birini, yumuşak kalpli birini seçti.My Hidden Paragraph Here