Davut peygamber Tanrı’nın kendi kurtuluşu olduğunu söylemektedir. Ben de aynı şeyi söylüyorum: Tanrı benim de kurtuluşumdur! Burada kişisel ilişki vurgulanır. Rabbin kendisi, özü kurtuluştur. Bu nedenle O’nun sunduğu kurtuluş sonsuzdur. Onu alan kimse de sonsuz kurtuluşa sahip olur.

“RAB yaşamımın kalesidir, kimseden yılmam”. Tanrı bize yaşam vermekle yetinmez, aynı zamanda bize verdiği yaşamı yeryüzünde tam doluluğuyla yaşayabilmemizi de sağlar. Bitkilere, insanlara hayat veren unsurlardan biri ışıktır. Ruhsal açıdan da ruhsal ışık ruhsal yaşam için gereklidir. Rab senin hayatının ışığı mı? Seni seven, sana yaşam gücünü veren O mu?

27. “Kimseden korkmam” diyor Davut peygamber. Martin Luther bir keresinde şöyle dedi: “Tanrı ile olan tek bir kişi bile çoğunluktadır”. Bir imanlıya sormuşlar: “Neden hiç kimseden korkmuyorsun?” İmanlı şöyle yanıt vermiş: “Öğrendiğim bir şey var, Tanrı’dan korkarsan başka hiç kimseden korkmana gerek kalmaz!”My Hidden Paragraph Here 

27. Mezmur’un ilk ayeti “Işığım ve kurtuluşum RAB’dir, kimden korkayım” diyor. Burada hemen “sen” ve “ben” ilişkisini görüyoruz. Tanrı ve ben! RAB ışıktır, RAB kurtuluştur demiyor. Tabii bu da doğrudur, ama burada “benim ışığım, benim kurtuluşum RAB’dir”, diyor. Bu da, Rab ile kişisel bir ilişkinin olması gerektiğini gösterir. Tanrımız ışıktır. İlkin ışık olsun diyen ve bir hiçten ışık yaratan bu Tanrımız aynı zamanda beni, bugün ayaklarıma ışık olan kendi Sözü’yle yönlendirir. Nitekim Mezmur yazarı da, “Senin Sözün benim ayaklarıma ışık saçar ve yolumu aydınlatır” (Mez.119:105) dedi.

“Rab benim Kurtuluşumdur” sözü Tanrı’nın sevgisini, kayrasını dile getirir. Çünkü bize kurtuluş sağlanabilmesi için Tanrı kendi biricik varlığı olan İsa Mesih’i çarmıh üzerinde sundu, O’nu feda etti. Dostum, kurtuluş sadece İsa Mesih aracılığıyla insanlara sunulmaktadır. “Çünkü Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik Oğlunu verdi. Öyle ki, O’na iman edenlerin hiçbiri mahvolmasın, ama hepsi sonsuz yaşama kavuşsun” (Yu.3:16).My Hidden Paragraph Here 

RAB kurtuluşumdur dendiğinde, ne anlıyoruz? Her şeyden önce beni günahtan, günahın yargısından, sonsuz cehennem azabından kurtaran, sonsuz yaşamı sağlayandır. Bundan başka, güncel yaşamda beni her tür tehlikeden, kötülükten, yıkımdan kurtaran ve koruyandır. O’nun kurtarış gücü ne sınır bilir ne de kısıtlama! Ve RAB, yaşamımın sığınağıdır. İnsanın hayatı tehlikelerle doludur. Gözle görülebilir, fiziksel tehlikelere karşı kendimizi savunmaya çalışırız; ama çoğu kez bunu başaramayız. Ama RAB yaşamımın sağlam sığınağıdır. Şeytanın saldırıları, günaha kışkırtıları bana saldırınca hemen O’na sığınır, ya RAB beni günaha sürüklenmekten koru diye dua ederim. O, günah baskısını üzerimden kaldırır, canıma can katar ve beni yeniden huzura kavuşturur, seven kollarıyla bana sığınak olur.

Ben Rab’be dün güvendim, bugün güveniyorum, sonsuza dek de güvenebilirim. RAB’be güvenen hiç kimse hayal kırıklığına uğramamıştır. Her tür saldırılara uğrasam yine korkmam. Çünkü güvenliğim RAB’dir.My Hidden Paragraph Here 

Davut peygamberin yazdığı 27. Mezmur iki önemli gerçeğe parmak basmaktadır: İlki iman, ikincisi de korkudur. İman, yaratılışımızla varlığımıza konan göksel bir erdemdir. Korku ise, yeryüzündeki kargaşalıklardan, sorunlardan, insanın geleceğinden emin olmamasından kaynaklanmaktadır. İnsanın sağlıklı bir şekilde Tanrı’ya olan imanı, onun yaşamını anlamlı ve amaçlı kılar; çünkü o yaşamı iman yönlendirmektedir. Ama insanın hayatını korku yönetiyorsa, tabii ki o yaşamda esenlik, huzur ve barış olmaz. Böyle korkulu anlarda insan ne yapmalı? O korkularını imanla Tanrı’ya getirmelidir. Tanrı’nın Sözü’yle beslenmelidir. Tanrı’ya bırakılan korkular, O’nun Sözü’nden alınan vaatler, destek kişiye yeniden güven verir. Gerçek iman yoluyla kişi korkularından özgürlük bulur.

Dostum, İnsan yaşamına hücum eden saldırılar ancak RAB’bin gücüyle alt edilir. Eğer Rab bir kimsenin ışığı ve kurtuluşuysa, o kimsenin korkuları da alt edilir. Bu öylesine bir güvenliktir ki, geçmişi, şimdiyi ve tüm sonsuzluğu kapsar. RAB ışığımdır. Her an yüreğimi aydınlatır, adımlarımı esenliğe, doğruluğa yöneltir.My Hidden Paragraph Here 

Biliyor musunuz, değerli dostum, şükretmekle Tanrı’yı yüceltmiş oluyoruz. Aynı zamanda teşekkür etmekle Tanrı’nın İsa Mesih aracılığıyla bize sağlamış olduğu nimetleri kendimize kabul etmiş oluruz. Öbür yanda, teşekkür etmezsek, hamt etmezsek, Rabbin bizim için sunduğu iyilikleri, inayeti küçük gördüğümüzü gösteririz. O zaman da Rabbin bize sunduğu o bereketlerden gerektiği gibi yararlanamayız. Şükür dolu bir yaşamı yaşamamak, aslında yenilginin, sevincin yitirilmiş olduğunu gösteren bir işarettir. Rabbin bereketlerini unutan kişi, sadece sıkıntılarını, gerçekleşmemiş olan hayallerini, korkularını, kaygılarını, eksiklerini düşünür ve haliyle mutsuz olur.

“RAB’be övgüler sun, ey gönlüm! O’nun kutsal adına övgüler sun, ey bütün varlığım! RAB’be övgüler sun, ey canım! İyiliklerinin hiçbirini unutma! Bütün suçlarını bağışlayan, bütün hastalıklarını iyileştiren, canını ölüm çukurundan kurtaran, sana sevgi ve sevecenlik tacı giydiren, yaşam boyu seni iyiliklerle doyuran O’dur” (Mezmur 103:1–5).My Hidden Paragraph Here