Davut peygamberin yazdığı 27. Mezmur iki önemli gerçeğe parmak basmaktadır: İlki iman, ikincisi de korkudur. İman, yaratılışımızla varlığımıza konan göksel bir erdemdir. Korku ise, yeryüzündeki kargaşalıklardan, sorunlardan, insanın geleceğinden emin olmamasından kaynaklanmaktadır. İnsanın sağlıklı bir şekilde Tanrı’ya olan imanı, onun yaşamını anlamlı ve amaçlı kılar; çünkü o yaşamı iman yönlendirmektedir. Ama insanın hayatını korku yönetiyorsa, tabii ki o yaşamda esenlik, huzur ve barış olmaz. Böyle korkulu anlarda insan ne yapmalı? O korkularını imanla Tanrı’ya getirmelidir. Tanrı’nın Sözü’yle beslenmelidir. Tanrı’ya bırakılan korkular, O’nun Sözü’nden alınan vaatler, destek kişiye yeniden güven verir. Gerçek iman yoluyla kişi korkularından özgürlük bulur.

Dostum, İnsan yaşamına hücum eden saldırılar ancak RAB’bin gücüyle alt edilir. Eğer Rab bir kimsenin ışığı ve kurtuluşuysa, o kimsenin korkuları da alt edilir. Bu öylesine bir güvenliktir ki, geçmişi, şimdiyi ve tüm sonsuzluğu kapsar. RAB ışığımdır. Her an yüreğimi aydınlatır, adımlarımı esenliğe, doğruluğa yöneltir.My Hidden Paragraph Here