Dün bir annenin feryadını aktarmıştım. Bu anne, çocuklarımı uyuşturucuya alıştıran, eşimin beni terk etmesine, yuvamın yıkılmasına neden olan suçlu kim, diye haykırıyordu. Bunun yanıtını bilmiyorum, ama şunu diyebilirim ki, suçlu bizleriz.

Birkaç yıl önce tanıdık birinin gencecik oğlu kendisini asmıştı. Anne beni de cenazeye çağırdı. Gittim ve özellikle bu gencin naaşını (cesedini) görmek korkunç bir görünümdü. Ama şunu düşündüm: Ne hazindir ki, bu genç sorunlarını, dertlerini, yüreğini sızlatan o acıları paylaşacak güvendiği birini bulamadı. Peki suçlu kim? Bizler değil miyiz? Bizim bencilliğimiz, kendimizi düşünmemiz, gerisinden bana ne tutumumuz değil midir?

Ne oldu biliyor musunuz? Tüm akrabalar, tanıdıklar kendisini asan o gençten dolayı anneyi suçladılar. İki yıl sonra, anne de oğlu gibi kendisini astı! Suçlu kim? Kimse bu anneye de destek olmadı. Suçlamak kolay, bol keseden atmak da kolay. Ama destek olmak, teselli etmek, cesaretlendirmek, dinleyen bir dost olmak gerekmez mi? İşte bunu bulmak zor.”My Hidden Paragraph Here

Bir anne şöyle feryat ediyordu: “Almanya’ya geldiğimizde çok sevinmiştik. Kocamla el ele verip çalışacak, iyi bir aile ve gelecek hazırlayacak, iki çocuğumuzun iyi bir eğitim görmelerini sağlayacaktık. Ama öyle olmadı. Eşim belirli bir süre sonra beni terk etti. İki çocuğum da haylazın teki oldu. Hatta bir oğlum uyuşturucudan cezaevindedir. Ben ise şu anda yarım bir insanım, sakat kaldım. Şimdi soruyorum tüm bunlar niye? Bunların suçlusu kim?”

Bu annenin feryadı birçok annenin feryadı değil mi! Yürekleri yaralanan insanlar tüm bu olumsuzlukların nedenini ve suçlusunu sorar. “Neden ben!” diye yakarır. Ben bunlara tatmin edici bir yanıt veremem, ama bir şey biliyorum: Seven bir Tanrı vardır. Tanrı’yı sevgi Tanrısı olarak tanıdığımızda, başımıza gelen ve yüreğimizi yaralayan durumları anlamazsak bile, hayatımızın O’nun ellerinde olduğunu, Tanrı’nın olaylara uzun vadeli baktığını, sonsuz baktığını ve Tanrı’nın bizler için bir planı olduğunu, bizleri sonsuz yaşama götürmek istediğini anladığımızda, yüreğimiz teselli bulur.”My Hidden Paragraph Here

Murat, kuşlar üzerinde bir araştırmacıdır. Murat kuşların yaşamlarını gözler, özellikle de çeşitli kuşların ötüşlerini inceler. Bir gün ormanda gezerken o güne kadar hiç duymadığı bir kuş sesi duyar. O sese doğru gider ve dürbünüyle o kuşu aramaya başlar. Bir de ne görsün! Bilinen, tanıdık bir kuş, ama kuşun göğsüne kalın bir diken saplanmış ve kuş bu acı karşısında duygulandırıcı, acı acı ötüyor; sanki ne olur, birisi yardıma gelsin ve bana acı veren, neredeyse yüreğime saplanan bu dikeni çıkarsın! diyordu. Murat kuşa yaklaşıyor yavaştan, kuşun kaçacak bir niyeti yok; o acıdan kurtulmak istiyor. Murat da ona saplanan o dikeni dikkatle çıkarır, kuşu belirli bir süre saklar ve iyileşince de onu salıverir.

Kuş da olsa, yüreğe acı veren bir durum, onu acı acı inletir. Bu insanlar için de geçerlidir. İnsanın yüreğinde ona acı veren bir sürü diken vardır. Her hareketinde onun yüreğini kanatır, ağrı verir. İnsan da yaralı kuş gibi, bu yürek acısından kurtulmak ister. Ama ona yardım edecek biri var mı?”My Hidden Paragraph Here

Elçi Pavlus bu sözleri İsa Mesih’e iman edenlere söylüyor. Nasıl biridir İsa’ya iman eden? İsa Mesih’e iman eden bir kimsenin anlayışı yenilenmiş ve değiştirilmiştir. Ama yine de yaşamının tüm günlerini bu yaşamda, bu dünyada geçirmektedir. İster istemez herkesle ilişki kurar, konuşur, herkes gibi işe gider gelir, kararlar verir. Bu dünyanın sorunlarıyla ilgilenir. Ama onun ilişkileri, tutum ve davranışları her zaman Rab’bin ilkeleriyle uyumda olması gerekir. Kendisini hiçbir zaman olduğundan fazla göstermemelidir. Her zaman kendisini öne sürmemelidir. Alçakgönüllü, yumuşak huylu bir tutum takınmalıdır. Merhametli, affeden, hoşgörülü biri olmalıdır. Çünkü iman ettiği Rab İsa Mesih onun örneğidir. İsa, düşmanlığa hayatında hiçbir zaman yer vermedi. Kendisine kötülük edenleri bile sevdi ve affetti. O kendi bağlılarından da bunu ister ve bekler. Aynı zamanda imanlılar Mesih’in bedeninin birer parçasıdırlar. Bir bedenin üyeleri gibi, biri diğeri için yaşar. Ancak o zaman sağlıklı bir uyum, iletişim mümkün olur.”My Hidden Paragraph Here

İnsan genelde iyi gördüğü işlerle uğraşır, değil mi! Bazen anne babanın, yakınların beğenisi öneme alınır. İnsan attığı adımları kendi çıkarı için kullanır. Oysa Tanrı’nın isteğinin de ne olduğunu bilmemiz gerekir. Zamanın dışında bulunan Tanrı’nın gerçeğini, senin için neler istediğini bu yaşamda öğrenebilirsin. Senin de zamanın azdır. Bu az zamanda önceliğini neye vereceksin? Sadece mal mülk biriktirmeye mi? Ya sonra? Biriktirdiğin malın mülkün sana bir yararı olacak mı gelecek için? Hayır. Davut peygamber şöyle dua eder:

“Bana istemini yapmayı öğret! Çünkü Sen benim Tanrım’sın. Senin iyi Ruhun doğruluk yolunda bana öncülük etsin!… Övgüler olsun sana ya RAB. Bana kurallarını öğret!” (Mezmur 143:10; 119:12). Bu senin de isteğin ve duan olmalıdır değerli dostum!”My Hidden Paragraph Here