Değerli bir dostum, değişik yerleri gezip görmeyi çok sever. Hatta geçtiğimiz yıl, tek başına ta Avustralya’ya gidip oraları da gezip gördü. Ben o kadar da hevesli değilim bu dostum gibi. Hele uçağa hiç binmem. Tabii ülkeme gitmeyi, ailemle, yakınlarımla vakit geçirmeyi, ülkemizin harika sebze meyvelerini yemeyi severim. Gezmeyi seven bu dostum, tabii gideceği yerler hakkında bilgi topluyor, gezi broşürlerini inceliyor. Aslında yolculuğu sevenler, yeni yerleri görmek isteyenler bilgilerini, ufuklarını da genişletirler. Her yerin kendine göre bir özelliği ve heyecanı vardır.

Biliyor musunuz, değerli dostum, Tanrı’yı tanımak, O’nunla ilişki kurmak da bir yolculuktur. Bu yolculuk, kilometreler aşmak değil, yüreğin, imanın yepyeni ufuklara, yaşama uzanmasıdır.

İnanlıların atası olarak bilinen İbrahim peygamber, Ur kentinde rahatı yerinde yaşarken, Tanrı onu çağırınca, onun rahatı, düzeni bozuldu ve hiç bilmediği bir yöne doğru yola çıktı. İbrahim’in Tanrı’ya itaat etmesi, onun bu yolculuğunu sevinçli ve güvenilir kıldı.”My Hidden Paragraph Here

Bir toplumbilimci, günümüzde en ucuz nesnenin insan canı olduğunu söyledi. Bu çok üzücü olmakla birlikte, insanlığa baktığımızda ne yazık bunun doğru olduğunu görüyoruz.

İnsanın canının değersizliği o kimsenin kendi içinde başlıyor, sonra da başkalarına geçiyor. Eğer canımızın, ruhumuzun sonsuzluğunu anlarsak, o zaman buna değer verir, bununla ilgileniriz. Ama insan sanki bu dünyada sonsuza dek kalacakmış gibi bir yaşam sürdürüyor; ruhunun ölümsüzlüğüyle, sonsuz güvenliğiyle ilgilenmiyor.

Bu ayetin 4. vurgusunda gördüğümüz gibi, Tanrı günahlı, ölümlü insanın kendisinden uzağa atılmaması için insanın aklının anlayamayacağı bir çözüm yoluyla aramıza geldi. Tek çıkar yol, kim olursa olsun – her insan – Tanrı tarafından gönderilen Kurtarıcı İsa’ya iman ederek kurtulur. Ancak o zaman barış ve umuda sahip olur insan. Ancak o zaman canının ve ruhunun sonsuza dek Tanrı’yla, cennette olmasına olanak sağlanır. Bu senin için de geçerlidir!”My Hidden Paragraph Here

Kral ve peygamber olan Davut’un oğlu Avşalom ağır bir suç işledi ve kaçıp başka bir ülkeye sığındı. Davut, oğlunu bir türlü bağışlayamıyor ve onun ülkeye geri gelmesini olanaklı kılmıyordu. Oysa bir Tanrı adamı olan Davut’un bağışlaması gerekirdi. Çünkü kendisi de kaç kez Tanrı’nın bağışını hayatında gördü, yaşadı. Tanrı Davut’a bir yolla, bağışlamanın önemini göstermek istiyordu. Rab, Davut’a akıllı ve hikmetli bir kadın gönderdi ve bu kadının ağzıyla Tanrı’nın günahlıyı bağışlamasını canlı bir tanımla dile getirdi. Tanrı’nın affı göksel bir armağandır. Bunu size bir örnekle belirteyim: Annesinin doğum gününde ona bir demet çiçek almak isteyen bir çocuk, kral sarayının önünden geçerken oradaki harika çiçekleri görür. Bahçede dolaşan bir gence durumu anlatır ve bir demet çiçeğin kaça olduğunu sorar. O genç güzel bir çiçek demeti yapar ve çocuğa verir. “Bunu annene götür ve bu çiçekler kralın oğlundan, krallık bahçesinden gelen armağandır de” der. Günahlının da bağışlanması ve kurtuluşu yüce Tanrı’nın sarayından gelen kutsal bir armağandır.”My Hidden Paragraph Here

Her gün dünyamızda üç bin kişinin intihar ettiği söyleniyor. Bu yılda bir milyondan fazla insan demektir. Bu insanlar neden kendi canlarına kıyıyorlar? Kendilerini bir çıkmazda görüyorlar; bir çözüm yolu bulamıyorlar. Kendilerini dinleyecek, sevecek ve anlayacak insan da bulamıyorlar. Artık yaşamanın bir anlamı, amacı kalmadı deyip hayatlarına son veriyorlar. Ya diğer insanlar! Onların yürekleri de kocaman bir dikenle delinmiş, acılar içerisinde haykırıyorlar: Neden ben, neden bu acılar, elemler! Bunlar insanı isyana götürür. Hatta seven ve destek olan Tanrı’yı da suçlamaya kadar götürür insanı. Çünkü bizler bugüne, bu zamana, yani birkaç aya, yıla bakıyoruz. Uzun vadeli bakamıyoruz. İnsanın yüreği yaralı olduğu için böyle davranması bir açıdan doğaldır. Başımıza gelenler bizi üzüyor, yüreğimizi yaralıyor. Ama kurtarıcı ve seven İsa Mesih sonsuzluğa bakıyor. Bizim yüreğimize saplanan o kocaman günah dikenini kendi yüreğine sapladı. Biz O’nun ölümü ve ölümü yenerek dirilmesiyle günahın dikeninden kurtulduk, yaralarımız da iyileşmektedir. Biraz daha sabredin, dayanın.”My Hidden Paragraph Here

“Ali abi, Tanrı’nın sevgi olduğunu sürekli olarak söylüyorsun, ama bu dünyada bu kadar acılar, elemler, haksızlıklar vardır. Yürekler yaralı. Aileler boşanıyor, boşanmasalar bile birbirlerini yiyorlar. Arada çocuklar mahvoluyorlar. Peki Tanrı bunlara aldırış etmiyor mu?”

Bu ve benzeri sorular senin de soruların değil mi? Haklı olarak insan bunları düşünmekten kendisini alamıyor. Tanrı gerçekten de dünyamızda olanlara aldırış etmiyor mu?

Evet, gerçekten de İncil, “Tanrı sevgidir” diyor. Tanrı’nın bizler için neler yaptığını anlarsak, seven Tanrı’nın hiçbir zaman bizim acılarımıza, sıkıntılarımıza duygusuz kalmadığını görürüz. Önce şunu vurgulayayım: Özgür yaratılan insan, özgür olarak günah yolunu seçti, böylece sonsuzluk için yaratılan insan ölümlü insan oldu. Sevgi Tanrısı’ndan da kopan insan gittikçe yozlaştı; sevgi, merhamet, iyilik, dayanışma, doğruluk ve benzeri gibi erdemleri de yozlaştırdı. Tanrı insanı günah işlediği için yok etmesi gerekiyordu, ama öyle yapmadı Rab. Peki ne yaptı Tanrı? Yanıtı yarın.”My Hidden Paragraph Here