İsa Mesih çarmıha çakıldığı zaman, tam ölmek üzereyken “Tamamlandı” dedi. İsa çarmıhta canını verdiğinde, lekesiz kanını akıttığında o kutsallar kutsalını ayıran perde yukarıdan aşağıya doğru yırtıldı. Bu nedenle sen ve ben – ister erkek olalım, isterse kadın – istediğimiz yerde, istediğimiz durumda, hatta istediğimiz ruhsal, düşüncesel vaziyette O’na gelebilir, RAB’be yakarabiliriz, O’nun önünde durabiliriz. Hiçbir aracıya ihtiyacımız yok. Tek aracı olan İsa Mesih’tir. Mesih’e iman ettiğimiz zaman da hiçbir papazın, kilise ihtiyarının gelip üzerimize el koymasına, bizi kutsamasına ihtiyacımız yoktur. Bizim herhangi bir dine de ihtiyacımız yoktur. Çünkü bizler Mesih İsa aracılığıyla direkt olarak o kutsallar kutsalı olan Tanrı’nın huzuruna gidebilir ve Kutsal Tanrı’nın önünde durabiliriz. Hatta bu kutsal Tanrı’ya baba diyebiliriz. Bu ne büyük bir ayrıcalık, dostum. İşte İsa Mesih’in özelliği, ayrıcalığı bu. İsa’ya iman ettiğini söyleyen dostum, bu ayrıcalıktan dolayı yüreğinde sevinç, esenlik var mı? Kurtuluş güvencen var mı? Aslında olmalı. Yoksa, o zaman imanında bir hata vardır, bunu bir an önce halletmen gerek.”My Hidden Paragraph Here

Mesih İsa’ya iman ettiğini söyleyen değerli dostum, Mesih’in değerli kanı aracılığıyla kurtulduğunu biliyor musun? Eski Antlaşma’da Rab’bin çadırı ve orada Kutsallar Kutsalı denen özel bir bölme vardı. Oraya sadece başkahin yılda bir kez girebilir ve oraya kesilen kurbanın kanını serperdi, bu da simgesel anlamda kanın konuşması demekti. Yani bu kan halkın günahlarının bir süre bağışlanabilmesi için onlar adına konuşur ve bu kan Ahit Sandığı’nın üzerine serpilirdi. Ama başkahin bu yere büyük bir korku ve titremeyle girerdi. Oraya sevinçle girdiğini hiç de sanmıyorum. Çünkü çok iyi biliyordu ki, en ufak bir hatada hayatını kaybedebilirdi. Kestiği kurbanda bir hata olsaydı yine yaşamını yitirirdi. Hatta deniyor ki, başkahinin eteklerinde çıngıraklar vardı ve onun sesi duyulurdu; böylelikle dışarıdakiler onun halen yaşadığını anlarlardı. Eğer belirli bir süre ses duyulmasaydı, onun öldüğünü anlarlar ve başkahinin beline bağlanan iple onu çekerlerdi. İsa Mesih çarmıhta ölünce o kutsallar kutsalının kapısını açtı. Şimdi her imanlı sevinçle Tanrı’nın huzuruna çıkabilir.”My Hidden Paragraph Here

16 yaşında bir kız kaçırıldı ve tam 4 ay kızın izine rastlanmadı. Kızı kaçıran kişi onu nerede sakladı biliyor musunuz? Kilisenin yukarısındaki bir bölmede. Kilisede toplantılar oldu, dualar edildi, vaazlar verildi, ilahiler söylendi, ama korku içinde aynı binada kurtarılmayı bekleyen bu kızdan hiç kimsenin haberi olmadı. Sonunda kilisede çalışanlardan biri tesadüf eseri kilisenin çatısına çıkınca kızı gördü ve böylece kız kurtarıldı. Düşünün bir kez! Kilisede bir tutsak! Bakın Hristiyan dünyasında her pazar kiliseye gidenler vardır. Özellikle de Paskalya, yani İsa’nın ölüp de dirildiği bayramında kiliseler dolup taşar. İnsanlar kiliseye giderler, ama yüreklerinde gerçek anlamda iman yok. Kayıplar. Çünkü cansal insanlar.

Haberci Pavlus Mesih’e iman etmeden önce Tanrı’ya hizmet ettiğini sanarak İsa Mesih’e iman edenlere her türlü eziyeti ediyordu. Hatta ilk iman şehidi olan Stefanos’un taşlanması olayında Pavlus’un da parmağı vardı. O dindardı, herkesten daha çok ateşliydi dinini yaymada, ama Tanrı’dan yoksundu. Ta ki, gerçekleri görüp tövbe edene kadar.”My Hidden Paragraph Here

Dün tövbe etmek nedir diye sormuştum. Tövbe etmek, gittiğim yoldan 180 derece geriye dönmektir. Bunu gelin size bir örnekle açıklamaya çalışayım: Diyelim siz Köln’den Berlin’e gideceksiniz. Trene bindiniz ve tren hareket etti. Ama bir de fark ettiniz ki siz yanlış trene binmişsiniz, çünkü tren Frankfurt’a doğru gidiyor. Bunu anlar anlamaz trenin içinde geriye dönüyorsunuz ve arka vagonlara doğru – Berlin istikametine doğru gidiyorsunuz. Böyle yaparsanız bir şey değişir mi? Tabii ki hayır! Trenin içinde geriye doğru gitmek hiçbir şeyi değiştirmez. Doğru olan şudur: İlk fırsatta ilk istasyonda trenden inip tam tersi yöne giden, yani Berlin’e giden trene binmeniz gerekir. Tövbe etmek de buna benzer. Gittiğim yolun yanlış olduğunu görür görmez, yüz seksen derece kendi yanlış yolumdan dönüp Tanrı’ya doğru gitmem gerekir. Genelde insan çeşitli dinlerle Tanrı’ya ulaşmaya çalışır. Oysa Tanrı Sözü çok açık bir şekilde Tanrı’ya giden tek bir yolun olduğunu söyler. İsa Mesih, “Tanrı’ya giden Yol Benim!” dedi.”My Hidden Paragraph Here

Musa peygamber aracılığıyla Mısır köleliğinden kurtulan, özgür edilen İbrani halkının vaat edilen Kenan diyarına varması birkaç aylık bir yoldu. Ama bu insanların çok çabuk Rab’bin yaptıklarını unutmaları, itaatsizlikleri onların 40 yıl boyunca çöllerde geçirmelerine neden oldu. Bundan sonra Kenan diyarına ulaştılar, ama Mısır’dan çıkan o ilk nesilden ancak bir iki kişi bu diyara girebildi, diğerleri çölde yok oldu, ancak onların çocukları bu diyara girdiler. Musa bile o diyarı uzaktan gördü, ama oraya giremedi.

Eski Antlaşma’da bu üç yer, yani Mısır, çöl ve Kenan aslında birer simgedir. Yeni Antlaşma’da buna benzer bir bölüm var 1 Korintoslular 2:13-15 ve 3:1-2 ayetlerde.

Bu ayetlerde üç insan tipine rastlıyoruz: Cansal, bedensel ve ruhsal insan. Peki nedir gerçekten cansal, bedensel ve ruhsal insan? Önümüzdeki günlerde bu üç insan tiplerine sırasıyla bakacağız.”My Hidden Paragraph Here