Davut peygamber, “Canım Tanrı’ya, yaşayan Tanrı’ya susadı; ne vakit geleceğim ve Tanrı’nın önünde görüneceğim?… Nasıl toplulukla birlikte yürür, Tanrı’nın evine kadar onlara öncülük ederdim, sevinç ve şükran sesleri arasında, bayram eden bir kalabalıkla birlikte!” (Mezmur 42:1–4).

Davut o sevinçli günlerini anımsıyor, ama burada sıkıntı içerisinde şöyle diyor: “Ey canım, neden çökmüşsün ve neden içimde inliyorsun? Tanrı’ya umut bağla, çünkü yüzünün kurtarışı için yine O’na hamt ederim…Bütün gün hasımlarım, “Nerede senin Tanrın?” dedikçe, kemiklerimi ezer gibi bana hakaret ederler. Ey canım, neden çökmüşsün? Ve neden içimde inliyorsun? Tanrı’ya umut bağla, çünkü O’na yine övgüler sunacağım; O benim kurtarıcım ve Tanrım’dır” (42:5,10–11).

İşte burada yine RAB’den yanıt geliyor. Ne güzel! Umut kesilmiyor hiçbir zaman. Son bulmayan bir umudumuz var. Her sıkıntının sonucunda, her karanlık tünelin sonunda bir aydınlık bizi bekliyor. O da Rabbimiz’in kendisidir!””Paragraph Here 

Serçeler genellikle gruplar halinde bir arada olurlar. Tek bir serçe, ufacık bir kuş terk edilmiş, virane bir yerde bulunuyor. Davut da kendini virane bir yerde bulunan kuş gibi görüyor, çaresiz ve yapayalnız!

Viranelerin baykuşundan söz ediyor. Baykuşun bakışlarını hiç seyrettiniz mi? Baykuşun bakışlar o kadar üzücüdür ki, insanın yüreğine dokunur. Davut, ben bu durumdayım. O derece üzgün ve acınılacak bir şekildeyim, diyor. Aynı Mezmur’un 12.ayetinde tüm bu olumsuzluklara rağmen kocaman bir AMA sözü var. Kutsal Kitap’ın birçok yerinde nerede sıkıntılardan, dertlerden, elemlerden, acılardan söz ediliyorsa, arkasından mutlaka bir AMA sözü geliyor. “AMA sen ya Rab, ebediyen tahtında oturursun!” Sen her şeyin üzerinde kralsın. Tüm yönetim senin elindedir. Her şey senin egemenliğin altındadır. Bu nedenle diyebiliriz ki, Davut bir yanıt olarak bulduğu yardımı 103. Mezmur’da dile getirmiştir: “Ey canım Rab’be övgüler sun, iyiliklerinin hiç birini unutma!””Paragraph Here 

103. Mezmur’da Davut peygamber ilk önce kendini, kendi benliğini uyarıyor, ondan sonra tüm insanları. Çünkü bizim canımız her zaman Rab’bi övmeye hazır değil. Çok çabuk canımız sıkılır, çok çabuk moralimiz bozulur. O zaman da ne oluyor, biliyor musunuz? Rab’bin bunca yaptığı iyilikleri unutuyoruz.

Peygamber neden Rab’be hamt etmeyi “unutma” diyor? Çünkü bizler hamt etmeyi çok çabuk unutan varlıklarız. Bir sıkıntı, bir dert, bir sorun bizi hemen rahatsız ediyor ve birden her şeyi karanlık görmeye başlıyoruz. Geçmişte Rab’bin yaptığı onca iyilikleri ne yazık ki, hatırlamıyoruz. Bu nedenle Davut peygamber bizleri de uyarıp teşvik ediyor. Dostum, kendi canımızı, kendi varlığımızı uyaralım her zaman. O canımız, gönlümüz, içimizde olan o iç varlığımız değil, Rab’bin Ruhu bizi yönlendirsin ve yönetsin. Çoğu zaman canımız bizi yönetiyor. Bu nedenle de inişli çıkışlı bir yaşam sürüyoruz. Bir gün öyle, ertesi gün böyle. Tam tersine kendi benliğimizi idare etmeyi, zapt etmeyi öğrenelim. Ve Rab’bi övmeyi unutmayalım.”Paragraph Here 

Selma’yla ne zaman konuşsam, hep şikayet eder ve yaşama hep olumsuz bakar. Eşinden, çocuklarından, komşularından, ağrıyan gözlerinden, iş arkadaşlarından hep şikayet eder. İnsan onu dinlediği zaman her keresinde içi kararıyor. Bir gün kendisine, “Yahu kızım, neyin eksik! Neden yaşama ayrı gözlerle bakmıyorsun” dedim. “Bir evin var, işin var, eşin var, çocukların var, yiyeceğin var, daha ne istiyorsun! Tüm bunlara sahip olamayan insanları hiç düşündün mü? Sonra hep şikayet etmekle ne eline geçti şimdiye kadar, neyi kazandın?” Birden yüzüme baktı, biraz düşündü, sonra da “Ali amca, haklısın! Nasıl bunca yıl bunları göremedim” dedi.

Dostum, her zaman ve her durumda hamt etmeyi öğrenmeliyiz. Tabii ki sıkıntılar olacaktır. Her birimizin başına sıkıntılar geliyor. Sıkıntılar yaşamın birer parçasıdır. Bu nedenle bu konuda şaşmamak ve şaşırmamak gerekir. Yaşama olumlu açıdan bakmak, elimizde olanlarla şükretmeyi öğrenmek tansiyon yükselmesini, mide ağrılarını önler; kısacası bize büyük bereketler getirir. Öyleyse neden böyle davranmıyorsunuz?”Paragraph Here 

Dostum, tüm sorunlarının çözümü Tanrı’dır. Her çeşit sorununuzu çözecek, sorularınıza cevap verecek olan O’dur. Her nerede ve kim olursan ol, Tanrı’yla ve O’nun sağladığı kurtuluşla sevinebilirsin. Başlangıçta karamsar biri olan Habakkuk peygamber gibi sen de, “Beni kurtaran, kurtuluşumun Tanrısı sayesinde sevinçten coşacağım!” diyebilirsin. Evet, bu kitap karamsarlık ve umutsuzluk sözleriyle açılmıştı; ama şimdi zafer ve yücelik sözleriyle kapanıyor. Başlangıçta bir soru işaretiyle başlamıştı; ama şimdi büyük bir zaferi vurgularcasına büyük bir ünlem işaretiyle son buluyor. Evet, bu güzel sözlerle Habakkuk kitabı son buluyor. Sizler ve ben, bugün Tanrı’nın bu yüce sözlerinden cesaret alalım! İman ile Rab’be gelelim ve iman ile yaşayalım!

Habakkuk’un bir ilkesi vardı ve ilkesini burada açıklıyor: sevincini durumlara bağlamadı, onu kurtaran Rab’be bağladı. Durum ne olursa olsun, peygamber sevincini Rab’de buldu. ”Paragraph Here