Davut peygamber, “Canım Tanrı’ya, yaşayan Tanrı’ya susadı; ne vakit geleceğim ve Tanrı’nın önünde görüneceğim?… Nasıl toplulukla birlikte yürür, Tanrı’nın evine kadar onlara öncülük ederdim, sevinç ve şükran sesleri arasında, bayram eden bir kalabalıkla birlikte!” (Mezmur 42:1–4).

Davut o sevinçli günlerini anımsıyor, ama burada sıkıntı içerisinde şöyle diyor: “Ey canım, neden çökmüşsün ve neden içimde inliyorsun? Tanrı’ya umut bağla, çünkü yüzünün kurtarışı için yine O’na hamt ederim…Bütün gün hasımlarım, “Nerede senin Tanrın?” dedikçe, kemiklerimi ezer gibi bana hakaret ederler. Ey canım, neden çökmüşsün? Ve neden içimde inliyorsun? Tanrı’ya umut bağla, çünkü O’na yine övgüler sunacağım; O benim kurtarıcım ve Tanrım’dır” (42:5,10–11).

İşte burada yine RAB’den yanıt geliyor. Ne güzel! Umut kesilmiyor hiçbir zaman. Son bulmayan bir umudumuz var. Her sıkıntının sonucunda, her karanlık tünelin sonunda bir aydınlık bizi bekliyor. O da Rabbimiz’in kendisidir!””Paragraph Here