“Ne kadar haklılar seni sevmekte!” Haklı olanlar kimler? Rabbe ait olanlar. “Al götür beni” diye seslenenler. Onları ayakları üzerine kaldırdı, imanlarının yazarı ve tamamlayıcısı Rab İsa’ya bakarak yaşam koşusunu sürdürebilirler bundan böyle.

İmanlının yaşamı bir sevgi olayıdır. Rabbi seviyoruz, çünkü önce O bizleri sevdi. Bizi o denli sevdi ki, kendisini bizim uğrumuza haç ölümüne verdi. Ve şimdi bize şöyle sesleniyor: “Senin sevgini istiyorum.” Bu işin püf noktasıdır! Eğer O’nu sevmiyorsan, seviyormuş gibi kimseyi kandırmaya kalkma. Dürüst ol ve gerçeği ortaya koy.

Mezmur yazarı şöyle seslenir: “Ey Tanrı, sensin benim Tanrım, seni çok özlüyorum, canım sana susamış; kurak, yorucu ve suyu olmayan bir diyarda, bütün varlığımla seni arıyorum” (63:1).

Dostum, Tanrı’ya susadın mı? Rab İsa, “Susayan bana gelsin ve benden içsin” diyor.”Paragraph Here 

“Haydi koşalım!” Bu bizim tembel olduğumuzdan dolayı itilmemiz gerektiği değil, çaresiz, yardımsız oluşumuzdur. İsteğimiz var; ruh istekli ama beden zayıftır. O’nunla birlikte koşmak istiyoruz, ama koşmak için gereken gücü bize O verecek. O bizi alıp götürmeli. “Önümüzdeki koşuyu sabırla koşalım. Gözlerimiz imanımızın önderi ve bütünleyicisi İsa’ya baksın” (İbr.12:1–2). “Rabbe umut bağlayanlar taze güce kavuşur, kanat açıp yükselirler kartallar gibi. Koşar ama zayıf düşmez, yürür ama yorulmazlar” (Yeşaya 40:31).

“Al götür beni, haydi koşalım!” diye haykırdığımızda, Rab yanıt veriyor. “Kral beni odasına götürsün.” Oda O’nun huzurunun gizi, konutu, tapınaktaki en kutsal yer gibi tıpkı. Gürültüden ve kalabalıktan uzakta olan gizli yer orası. O’nunla birlikte olabileceğimiz, yere sağlam temelde bastığımız, bizi kolları arasına alacağı yer. Mesih’in daveti şu: “İşte bak, kapıda durup çalıyorum. Her kim sesimi duyup kapıyı açarsa, onun yanına gireceğim. Ben onunla, o da benimle birlikte akşam yemeği yiyeceğiz” (Vahiy 3:20). Ah, O’nunla paydaşlıkta bulunmak, ne harika!”Paragraph Here 

Al götür beni! Burada bildirilen, Rab’bi seven ve O’nunla sıkı bağlantıda olmayı arzulayan kişinin tanımıdır. Ancak sonunda kavradığımız nokta o yere ulaşamayacağımızdır; oraya ulaşamıyoruz çünkü orası bizler için çok yüksek. Bu durumda söyleyebileceğimiz söz şudur: Al götür beni!

İsa adının senin için anlamı nedir? Eğer bu muhteşem bağlantıyı hiç yaşamamışsan, güveyi dinle ve O’na, “Al götür beni” diye seslen. Eğer Tanrı çocuğuysan, söyle, “Al götür beni.” Bırak seni alsın götürsün senin kendi gücünle asla ulaşamayacağın o yüksek yere.

Tanrı bize O’nun gücünden yararlanabileceğimizi bildiriyor. Tanrı kendi gücünün bizim zayıflıklarımızı kusursuz yaptığını söylüyor. “Beni al, götür” diye haykıran yüreğe hemen yanıt sunuyor O. Tanrı’nın Ruhu aracılığıyla Mesih’in huzuruna getirilmekte büyük heyecan ve sevincin en yücesi var. O bize Mesih’i gerçek kılmaktadır!

Biz Tanrı’yı aramadık; Tanrı bizi aradı. O bizi bugün de arıyor. Bize gerekli olan sadece, Rabbe, “Rab, al beni götür” demektir.”Paragraph Here 

“Esans”, hoş kokulu yağdır. İsa Mesih dünyaya geldiğinde kendisine armağan olarak mür sunuldu. Öldüğünde bedenine yine mür, yani güzel kokular sürüldü. O’nun yaşamının başlangıcından sonuna dek hoş koku yayıldı etrafa. Sevginin en harika hoş kokusu, İsa Mesih’in çarmıh üzerinde ölerek sunduğu ve yaydığı kokudur. İsa’nın ağzından çıkan sözler, yaşadığı yaşam hep güzel kokuydu. O’nun söyledikleri ve yaptıkları Tanrı’yı ve kendisine iman edenleri sevindirdi. Bazen gökler açıldı İsa için ve oradan Tanrı, “Sevgili Oğlum budur, O’ndan hoşnudum” diye seslendi. İnsanlar İsa için iyi tanıklıkta bulunup ağzından çıkan ve cana can katan sözlere şaşırıyorlardı (Luka 4:22; Yu.7:46).

İnsanlardan çıkan kokular, ne kadar koku sürerlerse sürsünler, günahlı oldukları için (ruhsal anlamda) berbat kokarlar (Vaiz 10:1). Bazen bir tek söz, bir hareket ortalığı mahvetmeye yeter, değil mi! Ama İsa Mesih’ten her zaman o harika – cana can katan – kokular yükselir.”Paragraph Here 

Burada Süleyman peygamber, sevginin şaraptan daha tatlı olduğunu söylüyor. İsa’nın yaptığı ilk mucizelerden biri suyun şaraba dönüştürülmesiydi. Süleyman’ın döneminde şarap dünyanın sunduğu en lüks nesneydi. Şarap, kuş sütünün eksik olmadığı sofraların baş köşesinde yer alır ve yüreğe büyük sevinç getirdiği anlamını veriyordu.

İsa Mesih zamanında da şarap bir tür hafif içecekti. Yine biliyoruz ki, o günlerde Yahudi şeriatına göre içki içip sarhoş olmak yasaktı. Burada dikkatlerimiz içki ve sarhoşluk gibi kavramların üzerinde yoğunlaşmamalı. Çünkü Kutsal Kitap’ta şarap ile şu önemli noktalar betimlenmektedir: Şarap göksel bereketi simgeler. Sonra Mesihsel kurtuluşun ve sevincin simgesidir.

Elçi Pavlus, imanlılara şöyle yazdı: “İçkiyle sarhoş olmayın; bu aşağılık bir şeydir. Tersine Ruh’la dolun” (5:18). Kutsal Ruh’la dolu olmak, yaşamın denetimini O’na bırakmak demektir. Kutsal Ruhun ilk ürünü ise sevgi, sevinçtir. İşte dostum, Tanrı bizim hayatımızda o sevgiyi, sevinci oluşturmak istiyor.”Paragraph Here