İnsanın yaşamında bir sürü kaygı, korku, dert ve elem barınmaktadır. Genellikle bunlar pek açığa vurulmaz. Ama insanı için için yiyip tüketir bu kaygılar, korkular. Benim sonum ne olacak! Bu hastalığımın sonu nereye varacak? Yalnızlığımı nasıl yeneceğim? Şu eşimle olan sorunum ne olacak, çocuğumun hali nereye varacak! Bu şekerimden, tansiyonumdan hiç kurtulamayacak mıyım? Kalbim ikide bir tekliyor, acaba bir kalp krizi mi geliyor? Genç olanlar ise, okuyabilecek miyim, iş bulabilecek miyim, borçlarımı ödeyebilecek miyim? gibi sorularla boğuşurlar ve daha bir sürü kaygılar, korkular!

Bugünkü ayetimizin anlamı hiç çalışmamak, uğraşmamak, planlar yapmamak değildir. Giyecek, yiyecek, barınmak bu yaşamda her insanın ihtiyacıdır. Bunun için de çalışmak, çabalamak gerekir. Ama burada önemli olan nokta, insanın canıdır. İnsanın canı her şeyden daha önemlidir. Tüm evreni Yaratan Tanrı canı, ruhu olmayan kuşları gerektiği gibi besliyorsa, onlara bakıyorsa, O’nun en değerli yaratığı olan insanı unutabilir mi hiç!”My Hidden Paragraph Here