Her şeyin hızla ilerlediği bir dönemde yaşıyoruz. Koş, koşuştur, ona yetiş buna yetiş derken, zamanın hızla akıp gittiğinin farkında bile değiliz. Bu koşup koşuşturma içerisinde ne ailemize, ne çoluk çocuğa, ne de diğer insanlara zamanımız var. Ne yazık ki, gittikçe makineleşiyoruz. Stres hat safhada! Dünyadaki insan sayısı 8 milyara yaklaştı, ama insan gittikçe yalnızlaşıyor. Eskiden aile bağlarımız güçlüydü ve yaşlanmaktan fazla da korkulmuyordu. Ama bugün en büyük korku yaşlanmaktır. Hayır, yaşlanmanın kendisinden korkulmuyor, yaşlanınca, elden ayaktan düşünce bana kim bakacak korkusu oldukça yoğun. Böylece insanoğlu kendisini yıpratmaktadır. Bundan hem beden, hem de ruh zarar görür. Durmadan “haydi, çabuk ol, koştur” ya da “Schnell, los…” sözlerini işitiriz. Bu koşuşturmalarda en çok zarar gören kalbimizdir. Onun dili olsaydı acaba bize nasıl konuşurdu? Daha zamanı dolmadan önce kalp krizinden ölenlerin sayısı gittikçe artmaktadır. Önümüzdeki birkaç günde kalbimizin bizlere neler söyleyeceğine bakacağız!”My Hidden Paragraph Here