Peki, aile içinde öneme alnmayan çocuun yaps, karakteri ve gelecei nasl olur? Önce özgüveni gelimez. Umursamaz biri olur. Genelde saldrgan, öfkeli, bakalarn da pek öneme almayan biri olur. Okulda, pek baarl olmaz. Genelde okulu yarm brakr ya da pek bir meslek sahibi olamaz. Her durumda gürültü çkarr, bakalarn rahatsz etmekten çekinmez. Yeterince sevgi almad, önemli olduunu görmedii için, bo bidona benzer. Dokundun mu, çok gürültü çkarr. Bu nedenle de sk sk krarm, ykarm, datrm sözlerini kullanr. Büyüyüp de evlendiinde, salkl bir aile yaam olmaz. Büyük olaslkla da birkaç evlilik yaam olur ve her keresinde de hüsranla biter. Çocuklarna gerçek anlamda deer veremez. Sonuç perian bir aile ilikisi. Tüm bu olumsuzluklar, genellikle çocuun çocukken alamad sevgi ve öneme dayanmaktadr. Tabii baka etkenler de vardr, ama önemli etken aile içerisindeki uyum ve sevgidir. Bu nedenle sevgili anne babalar, size düen sorumluluklarn ne kadar önemli olduunu görün. Çocuunuzun sizin onlara brakacanz eve, mala mülke ihtiyaçlar yoktur, sizin sevginize, ilginize ihtiyaçlar vardr. Onlara yatrm yapn.”My Hidden Paragraph Here