Bir gün matematik dersinde öretmen tahtaya on tane zor ödev yazp on çocuu da öne çkararak her bir çocuun bir soruyu çözmesini ister. lk bitiren çocuk en iyi olduunu kantlamak için, örencilere doru dönsün, der. Ödevi çözen çocuklar ise geriye doru dönmezler. Dier çocuklar beklerler. Öretmen ise buna biraz kzar ve ben, sorunu çözen geri dönsün dediimi anlamadnz m? diye sorduunda çocuklar öretmenlerine, hocam sizi anladk, ancak biz arkadalarmzn utanmalarn, ezilmelerini istemedik. Bu nedenle de dönmedik, derler. Buna duyan hoca, >söyleyin bakalm, sizce imdi ben ne yapmalym= diye sorduunda, örenciler, >hocam, bu sorunu çabuk çözen, ötekilerine yardm etsinler ve tüm sorular çözüldüünde hep birlikte dönelim!= derler.

Bu çocuklarn yaptklar aslnda bir dayanma, sevgi örneiydi. Aile ve insan ilikilerini bozan hep insann gururu, bencillii ve kskançldr. Bozulan insan ilikilerini önümüze koyacamz sevgi hedefiyle düzeltebiliriz.”My Hidden Paragraph Here