Tanr bizleri yaratt ve insanlarla bir arada yaamamz amaçlad. Ayn zamanda insana kendi varlndan o sevme yeteneinden verdi. nsann dier insanlar yürekten, samimi, içten sevmesi Tanr=nn biz insanlardan beklediidir. Ama Tanr=ya kar giriilen günah eylemi bu göksel erdemi de mahvetti. Birbirimizi yürekten seveceimize, brakn ülke ülkeye kar, bir ülke içerisinde birbirimize dümanlk ediyor ve her tür kötülüü etmekten geri durmuyoruz; ksacas birbirimizi seveceimize birbirimizi sryoruz. Hele din alannda bu sertlik, çekimeler, kabalklar daha da korkunçtur. Oysa Tanr=nn Sözü diyor ki, ne kadar dindar olursan ol, Tanr=ya inancn nasl olursa olsun, eer sevmiyorsan, senin inancn, senin iyiliklerin, hatta senin insanln bile botur. Çünkü ATanr sevgidir. Sevmeyen kii Tanr=y tanm deildir@ (1 Yuhanna 4: 9).”My Hidden Paragraph Here