137. Mezmur, 70 yıllık kölelik döneminde Yahudi halkının yaşamış olduğu trajik ve üzücü olaylardan söz eder. Bu insanlar yurtsuz olmanın, reddedilmenin, ezilmenin ne olduğunu tecrübe etmiştir. Yabancı ülkelerde, yabancılar arasında yaşamanın ne kadar üzücü olduğunu yaşadılar.

“Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon’u anımsadıkça ağladık!” Ne kadar acıklı bir manzara, değil mi? Bu kısa cümlede, ezilmişlik, terk edilmişlik ve umutsuzluk vardır.

Bu insanlar kendi istekleriyle Babil’e gitmediler, oraya götürüldüler, çünkü oturdukları kenti onlardan daha güçlü olan Babil orduları işgal etmişler, birçoğunu esir alıp Babil’e taşımışlardı. Onları hayvan sürüsü gibi tozlu yollarda güttüler. İnsanlıktan çıkardılar, her birine haşereymiş gibi baktılar. Şimdi oturup başlarına gelen bu yıkım için ağlıyorlar. Eğer Yeremya peygamberin haberini öneme alsalardı, günahlarından tövbe etselerdi, bunlar başlarına gelmeyecekti. Bu bizlere de ders olmalıdır.”My Hidden Paragraph Here