Bir besteci şöyle dedi: Kendimi üzgün, bitmiş hissettiğimde, sağa sola saldırıp insanlara bağırmıyorum. Ya da içim içimi yiyerek bedenime acı çektirmiyorum. Alıyorum elime kağıdı kalemi, içimde fokur fokur kaynayan duyguları kağıda döküp, sonra da beste yapıyorum. Öfkem, can sıkıntım, çektiğim acılar büyük bir esere dönüşüyor.

İşte Yeremya peygamberin yaptığı tam budur. Ağıtlar 2:11’de şöyle haykırıyor peygamber: “Gözlerim tükenmekte ağlamaktan. İçim kanıyor; halkımın yıkımından yüreğim sızlıyor.” Ve üçüncü bölümün on yedi ve on sekizinci ayetlerinde ise şöyle devam ediyor: “Esenlik yüzü görmedi canım. Mutluluğu unuttum…. dermanım tükendi. Rab’den umudum kesildi.” Koskoca Tanrı adamının durumunu görebiliyor musunuz? Büyük bir çöküntü içinde acı acı ağlıyordu Yeremya.Paragraph Here