Erkan, soğuk bir kış günü oğluyla birlikte yürüyordu. Yolun buz tutmuş bölümüne yaklaştıklarında, Erkan oğluna, “oğlum, elini versen iyi olur” dedi. Çocuk, elini sıcak cebinden çıkarmak istemedi ve babasının önerisini geri çevirdi. Tam o sırada, ayakları kaydı ve çok kötü düştü. Bunun üzerine, babasına, “pekala babacığım, paltondan tutayım” dedi. Fakat o kadar zayıf tutuyordu ki, ayağa kalkamadı ve ayakları tekrar kaydı. Kalkarken babasına, “babacığım, elimi tutsan iyi olur!” dedi. Bu sefer düşmedi.

Mezmur yazarı Asaf, neredeyse günah işlemek üzereydi. Kötü insanların refah içinde olduklarını, acı çekmeden öldüklerini görüyor, buna karşılık, doğru insanların işlerinin hiç de iyi gitmediğini, acı çektiklerine tanık oluyordu. Neredeyse Tanrı yolunda yaşamanın boşuna olduğu sonucuna varıyordu. Fakat, Tanrı’ya yöneldiği zaman, kötülerin sonunda hesap verecekleri kaygan bir yolda olduklarını gördü. Ahmaklığını itiraf ederken, Tanrı’nın, inanlıların elinden tutup onları ödüllendireceğini anlamıştı. Elinizi, Tanrı’nın eline uzatın. Düşmemeniz için en emin yol budur.

My Hidden Paragraph Here