Önceliklerimizi yeniden düzenleyebilmenin bir yolu, yaşamımızı tehdit eden bir tehlikeyi yaşamaktır.

Sonsuz önemi veya değeri olmayan şeylere harcanmayacak kadar yaşamın kısa olduğunu anlamak çok önemlidir. “Bildir bana ya Rab sonumu, sayılı günlerimi. Bileyim ömrümün ne kadar kısa olduğunu. Yalnız bir karış ömür verdin bana, hiç kalır hayatım senin önünde. Her insan bir soluktur sadece, en güçlü çağında bile. Bir gölge gibi dolaşır insan, boş yere çırpınır, mal biriktirir, kime kalacağını bilmeden. Ne bekleyebilirim şimdi ya Rab? Umudum sende” (Mezmur 39:4–7).

Biz, aynı sonuca vardık mı? Yaşamımıza ebedi değeri sadece Tanrı’nın verebileceğini bilerek, Rab’be tam olarak güvendiğimizi ortaya koyduk mu? İleriye, önümüzdeki aylara, yıla bakarken, “Umudum sendedir ya Rab” diyebiliyor muyuz?

Anlamsız yaşam uğraşlarından bizi kurtarabilecek tek kişi Tanrı’dır. Yaşamdan en fazlasını elde etmenin son derece önemli olduğuna kendimizi inandırmak için ölümü beklemeyelim.