Yolda gidiyoruz ve tandmz birisini görüyoruz, elimizi kaldrp selam veriyoruz ama o hiç oral olmadan, bize bakmadan çekip gidiyor. Böyle bir durumda ne düünürüz? Bak, beni görmezlikten geldi ve beni umursamad bile, diye düünürüz. Bu bizim kalbimizi krar. Neden? Çünkü bizi görsünler, bizi öneme alsnlar istiyoruz. Baka deyile adam yerine konmak istiyoruz. Duygularmzda adam yerine koyulmadmz görür ya da düünürsek, bu bizi oldukça yaralar; hatta depresyonlara kadar götürür. Adam yerine konulmak özellikle aile içerisinde çok büyük bir önem tamakta ve o aile ban, insan kiiliini olumlu yönde etkiler ve gelitirir; çocuklarmz üzerinde de büyük etki yapar. Sorunlar ne kadar olursa olsun, böyle bir durumda u düünülür: Biz bir aileyiz, birbirimizi seviyoruz, birbirimizin farkndayz. Aramzda bir umursamazlk yok. Öyleyse neden bu türden tutumlar insanlarmz arasnda çok az görülmektedir? Acaba kendimize mi saygmz yok, kendimize mi deer vermiyoruz! Bu giditen bir an önce kurtulup aile fertlerinizin farkna varn. Unutmayn ki, sulayann kendisi de sulanr!”My Hidden Paragraph Here