İki insan arasnda iyi bir iletiim, bir uyum ve huzur ne zaman balar, biliyor musunuz? ki insan birbirlerini öneme alp birbirlerine deer verdikleri zaman. ki kii birbirlerine ak olurlar, sonra evlenirler. Çocuklar da olur, ama her nedense, artk aralarndaki o ilk dönemdeki iliki gittikçe önemini yitirir. Artk öyle bir duruma gelinir ki, kii o evde var mdr yok mudur kardaki farknda bile deildir. Bu her iki taraf için de geçerlidir. Ko kotur, derken insan artk varla yok arasnda hisseder kendisini. Oysa insan kendisinin bir deeri olduunu, kendisine deer verildiini, ciddiye alndn bilmek, yaamak ister. Aile içerisinde aile fertleri birbirlerinin farkna varmazlarsa, ortada ot gibi bir yaam sürüp gider. Bu yolla da aile bireyleri farknda olmadan aslnda birbirlerine verdii çok olumsuz mesajlar vardr: Sen benim umurumda bile deilsin! Böyle bir yaamda huzur, mutluluk yakalanabilir mi! Eer esenlii, mutluluu yakalamak istiyorsanz saduyulu olup o iletiimi yeniden kurmak arttr.”My Hidden Paragraph Here