Elçi Pavlus=un yazdklarn yllar önce Hanna kendi yaamnda uygulad. O umudunu hiç yitirmedi. Skntlarda, aclarda sabretti ve dua etmekten vazgeçmedi. Hatta Hanna=ya Abir dua kadn@ diyebiliriz.

Olunu o küçük yata Rab=bin hizmetine verdikten sonra, hiç kuku yok ki, yaad sürece olu Samuel için de hep dua etti. Samuel, annesinin imandaki ciddiyetini, örnek hayatn, dua yaamn çok iyi gördü ve anlad. Samuel=in hayatn okursanz, onun da bir dua adam olduunu görürsünüz. Örnein, 1 Samuel 7:8S9; 8:6; 12:18-19, 23; 15:11.

Bizler her alanda çocuklarmzn önünde duran örnek insanlarz. Çocuklarmz saygsz davranyorsa, Rab=bin sözünü ciddiye almyorsa acaba bunu nereden örendiler? Büyük olaslkla anne babalarndan.

Bizim iman hayatmz, aile ilikilerimiz, dua hayatmz, Rab=bin sözünü ciddiye almamz, verdiimiz sözlerde durmamz çocuklarmz üzerinde de büyük etki yaratr.”My Hidden Paragraph Here