Bir gece iki polis kenar bir mahallede bir adamn sokak lambas altnda bir eyler aradn görünce, ne aryorsun, arkada diye sorarlar. Adam, ev anahtarm kaybettim, onu aryorum, yantn verir. Polisler de adama yardm etmek için etrafta anahtar aramaya koyulurlar. Biraz aradktan sonra, arkada anahtar tam olarak nerede kaybettin diye sorunca, adam, kapmn önünde yantn vermez mi! aran polisler ise, öyleyse neden anahtarn kap önünde aramyorsun deyince, adam kapmn önü karanlk, ama buras k olduu için onu burada aryorum, der.

Güldüren bir nükte olabilir bu, ama aslnda bu nükte insan araynn bir örneini gösteriyor bize. nsan esenlii, bar nerede aryor? Güzel sözlerde, felsefelerde, aydnlk olan yerlerde. Oysa bizler esenlii, bar, güzellii, kardelii Tanr=ya srt çevirerek yitirdik, yani günah ileyerek. Bu esenlii, bar ancak günahlarmzdan tövbe edip Tanr=ya dönerek bulabileceimizi unutmayalm!”My Hidden Paragraph Here