Bizim düüncemizde, beklentimizde iyilik genelde bizim isteklerimiz, çkarmz dorultusunda bize yaplan yardmlardr. Yani, birisi bize kar iyi davranyorsa, bir isteimiz olduunda onu yerine getiriyorsa, bizi dinliyorsa, bize sayg gösteriyorsa ve daha bu sradan ne varsa, o zaman ona iyi insan diyoruz. Bu insan en ufak bir hata yapsn, o zaman da onca yapt iyilikleri unutur ve onu kötü insan olarak damgalarz. Bizim iyiliimiz ve iyi olarak nitelediimiz ancak bu kadardr.

Demek ki, bir kii bize yarayan bir ey yaptnda onu iyi insan olarak nitelendiririz. Ama doumdan ölüme dek tümden iyi olmak, pak olmak insana özgü deildir. Ezelden sonsuzluklara dek tümden iyi olan tek biri vardr, o da Tanr=dr. Tanr insan yaratt zaman onu iyi olarak yaratt. nsan sonra her ne kadar bozulduysa da, çkarc olduysa da, yine de iyilik etmeyi arzular. Ama insann günahl doas kötülük etmeye daha çok meyillidir. Bu nedenle de Tanr=nn iyiliklerini göremiyor.”My Hidden Paragraph Here