Yeremya peygamberin yaşadığı dönem, korkunç acılar ve sıkıntılarla dolu bir dönemdir. Ağıtlar Kitabı’nın ilk bölümüne, özellikle ilk on bir ayetine baktığımızda, Tanrı’nın yönetimi altında, insanlarla dolu, cıvıl cıvıl olan Yeruşalim kentinin tek başına kaldığını, tapınağın yağma edilip yıkıldığını, halkın esir düştüğünü ve bunun sonucu olarak halkın perişan bir duruma geldiğini okumaktayız. Ağlayan peygamber olarak da bilinen Yeremya, halkının çektiği sıkıntılar nedeniyle acı acı ağlar, ağıtlar yakar.

Acaba bizler böylesine acılı ve sıkıntılı günlerimizde nasıl düşünürüz? Kendimizi nasıl hissederiz? Ya da Tanrı’nın bizi sevmediğini, bizi cezalandırdığını düşündüğümüzde ne yaparız? Böyle bir duygu içerisindeyken nasıl bir tutum takınmamız gerekir?Paragraph Here