Her gün dünyamızda üç bin kişinin intihar ettiği söyleniyor. Bu yılda bir milyondan fazla insan demektir. Bu insanlar neden kendi canlarına kıyıyorlar? Kendilerini bir çıkmazda görüyorlar; bir çözüm yolu bulamıyorlar. Kendilerini dinleyecek, sevecek ve anlayacak insan da bulamıyorlar. Artık yaşamanın bir anlamı, amacı kalmadı deyip hayatlarına son veriyorlar. Ya diğer insanlar! Onların yürekleri de kocaman bir dikenle delinmiş, acılar içerisinde haykırıyorlar: Neden ben, neden bu acılar, elemler! Bunlar insanı isyana götürür. Hatta seven ve destek olan Tanrı’yı da suçlamaya kadar götürür insanı. Çünkü bizler bugüne, bu zamana, yani birkaç aya, yıla bakıyoruz. Uzun vadeli bakamıyoruz. İnsanın yüreği yaralı olduğu için böyle davranması bir açıdan doğaldır. Başımıza gelenler bizi üzüyor, yüreğimizi yaralıyor. Ama kurtarıcı ve seven İsa Mesih sonsuzluğa bakıyor. Bizim yüreğimize saplanan o kocaman günah dikenini kendi yüreğine sapladı. Biz O’nun ölümü ve ölümü yenerek dirilmesiyle günahın dikeninden kurtulduk, yaralarımız da iyileşmektedir. Biraz daha sabredin, dayanın.”My Hidden Paragraph Here