Adamn biri çölde yolunu armt. Bilindii gibi çöl, gündüzleri çok scak, geceleri de souk olur. Uzun bir süre çölde dolarken, ölecei korkusuna kapld. Kervanlarn konaklad bir yere geldiinde, biraz umut  belirdi yüreinde. Ama orada kimsecikler yoktu. Adam yerde bir torba buldu. çinde yiyecek var umuduyla torbay açnca bir de ne görsün, torba çok deerli taklar ve altnlarla dolu. Bu onu çok üzdü. Çünkü o srada onun altna, deerli taklara ihtiyac yoktu, sadece biraz içecek ve biraz da yiyecee ihtiyac vard.

Bu yaam deerli klan, güzelletiren çok deerli inciler vardr. Nedir bu inciler? Sanat, müzik, maddiyat, öhret, sayg, harika ev ve bahçe, doa gibi eyler. Ama bunlar önemli olsa da insan ruhunu doyurmaz. Ruhumuz ruhsal anlamda açlktan, susuzluktan ölmek üzereyken, dünyasal maddi eylerin ne deeri var! Oysa bizim yaam ekmeine ve yaam suyuna ihtiyacmz vardr. sa Mesih, yaam ekmeidir, ayn zamanda O yaam suyudur.”My Hidden Paragraph Here