İkinci dünya sava srasnda esir kampna götürülmü bir asker bu kamptan kaçmaya karar verir. Kendisine yardm edecek yerli birisini bulur. Adam kaçar ve balta girmemi ormanlarda yol almaya balarlar. Günlerce yol aldktan sonra asker, hiçbir yol, patika göremedii için kendisine yardm eden o yerliye biraz da öfkelenerek, ADoru yolda olduumuzu kesin olarak biliyor musun?@ der. Bu yerli adam ise, AEvet, burada yol, patika yok, ama ben buralym ve bu yerleri iyi bilirim. Merak etme, yol benim!@ yantn verir.

Günümüzden iki bin yl kadar önce, öretmenlerinin kendilerini brakp gideceini duyduklarnda çok korkan, aran, üzülen örencilerine sa Mesih öyle dedi: AYüreiniz sarslmasn… ben sizlere yer hazrlamaya gidiyorum ve yeniden gelip sizi yanma alacam. Yolu siz biliyorsunuz@ deyince, örencileri, yolu nasl bulacaz sorusuna sa Mesih, AYol Ben=im@ dedi. Yaplmas gereken tek ey, sa=ya güvenmektir. Çünkü O sonsuz yaama giden yoldur.”My Hidden Paragraph Here