Mezmur yazar, AGözlerimi kaldryorum!@ dedi. Kime kaldrd gözlerini? Yücede olan Tanr=ya. Bu yüzden de öyle dedi: AYardmm, tesellim, umudum gökleri ve yeri yaratan Tanr=dandr. Tanr ayaklarm sarslmaya brakmaz ve beni koruyan uyuklamaz. O beni korur, sa yanmda bana gölgedir, Rab her tür erden, kötülükten beni korur; hem de imdiden sonsuza kadar.@

Deerli okuyucumuz, insan güzel sözler yazabilir, yaama ve sorunlara ilikin güzel öütlerde bulunabilir; ama biliyoruz ki, güzel sözler, iyi öütler insann karnn doyurmaz. Oysa bilinmesi gereken önemli nokta, tek gerçek yardmcnn, tesellicinin, koruyucunun Tanr olduunu bilmek gerekir. Evet, O=ndan gelen bereket kalcdr. Tanr=nn sizi de bereketiyle, kayrasyla doldurmasn diliyoruz. Ki Rab de bunu istiyor, yeter ki, O=na gelinsin.”My Hidden Paragraph Here